Voyage to Eternal Life - Astarte

The woods are lonely, dark and deep.

Stopped between mountains and frozen lakes.

The darkest evening of the year,

I came and wrote upon a cross under foot.

And on the mournful stars gazed up above.

The eagle watches from his mountain walls.

Good-bye to the sun that shines for the dead no longer.

Now sleepy beath summons him down to Acheron,

That rold shore.

There is no bride song there, nor any music.

She saftly whispers your welcome to the endless darkness.

Where the blue sky turned to black

And the moon remains a frozen hidden memory.

One would say that the earth,

Is the way of all flesh.

And the sea is the way od all souls.

The very dead of winter.

Oh, starry night!

This is how you wished to die

De bossen zijn eenzaam, donker en diep.

Gestopt tussen bergen en bevroren meren.

De donkerste avond van het jaar,

Ik kwam en schreef op een kruis onder de voet.

En naar de treurige sterren staarden naar boven.

De adelaar kijkt toe vanaf zijn bergwanden.

Vaarwel aan de zon die niet langer schijnt voor de doden.

Nu roept slaperige beath hem naar Acheron,

Die rolkust.

Er is daar geen bruidslied, en ook geen muziek.

Ze fluistert veilig je welkom in de eindeloze duisternis.

Waar de blauwe lucht zwart werd

En de maan blijft een bevroren verborgen herinnering.

Men zou zeggen dat de aarde,

Is de weg van alle vlees.

En de zee is de weg van alle zielen.

De dood van de winter.

O, sterrennacht!

Dit is hoe je wilde sterven