Doomed Dark Years - Astarte

The dark flower through the walls of sorrow

Where a man behind his bars

Has never tasted the touch of rain

His innocent soul cries

For his ferocious face

All nature’s beauty was locked outside

Of his brazen cell where

The forest’s clouds couldn’t come

You can see what the night bird can see

You can hear the wrath of the winds

But the dust of your cold cell

Have closed up all, even your dreams

You only travel your thoughts to the unknown

And wish death to visit you

Oh!

Death listen to my voice

I beg you…

Join me

De donkere bloem door de muren van verdriet

Waar een man achter zijn tralies

Heeft nog nooit de aanraking van regen geproefd

Zijn onschuldige ziel huilt

Voor zijn woeste gezicht

Alle schoonheid van de natuur was buiten opgesloten

Van zijn koperen cel waar

De wolken van het bos konden niet komen

Je kunt zien wat de nachtvogel kan zien

Je kunt de toorn van de wind horen

Maar het stof van je koude cel

Heb alles afgesloten, zelfs je dromen

Je reist alleen met je gedachten naar het onbekende

En wens dat de dood je bezoekt

Oh!

Dood luister naar mijn stem

Ik smeek u…

Doe mee