The Throne of Tragedy - Arcturus

Hear!

From this day forth

are the heights of Horeb broken

and the sea of sulphur-ice.

And blasphemy!

in heaven’s chambers:

Souls had fled their halls

and closed was the book of life.

And behold!

The great, white throne:

black

with sacred blood

Our father —

Dead by his own hands:

an epitaph

worthy no king.

And so is everything

a nameless lie.

Who, my god,

am I?

as Lucifer, the serpent of old.

The wretched hold my banner high.

Your gift

— all life!

-

I grant a grave

Yet I am not your death.

Come carry forth the crown

to your once held throne.

Here is where my suffering should cease

— but alas;

I am crowned

in grief unheard of!

In this lone monarchy

— without a friend of foe —

I greet the mourning sun

Please speak my name!

And leave me not

in the dust of death.

I am weighed down

beneath the tragedy crown, —

nameless,

and alone,

a fatherless son.

Horen!

Vanaf deze dag

zijn de hoogten van Horeb gebroken?

en de zee van zwavelijs.

En godslastering!

in de hemelkamers:

Zielen waren hun zalen ontvlucht

en gesloten was het boek des levens.

En zie!

De grote, witte troon:

zwart

met heilig bloed

Onze Vader -

Dood door zijn eigen handen:

een epitaaf

geen koning waardig.

En zo is alles

een naamloze leugen.

Wie, mijn god,

ben ik?

als Lucifer, de slang van weleer.

De ellendigen houden mijn spandoek hoog.

Jouw cadeau

- al het leven!

-

Ik geef een graf

Toch ben ik niet jouw dood.

Kom, draag de kroon

naar uw ooit gehouden troon.

Hier is waar mijn lijden zou moeten ophouden

— maar helaas;

Ik ben gekroond

in verdriet ongehoord!

In deze eenzame monarchie

— zonder een vriend of vijand —

Ik groet de rouwende zon

Spreek alsjeblieft mijn naam uit!

En laat me niet

in het stof van de dood.

Ik ben gebukt

onder de tragediekroon, —

naamloos,

en alleen,

een vaderloze zoon.