The Bodkin & the Quietus - Arcturus

These constellations

Gleaming at us from afar

They give rise to frigid memories

In my mind

My stellar memetoes are the brightest

Signs that twinkle away

Infinity, the faustian spirit

Disheartened, by all

I will never get up there alone

But still I will always percieve

Their company

I honor the farthest fall

His fall, I, I…

In my thirst for knowledge

A new kind of thought arose

Enriched me

Their weight will always burden me

As I then fell into reverie

My (struggling) heart felt it’s end

I lifted the bodkin

I fall

The final recourse

And the fall, it made me tired, meltdown

I fly

All remembered

They are the reminders of all

All to us unknown, unknown

deze sterrenbeelden

Van een afstand naar ons glinsterend

Ze geven aanleiding tot ijskoude herinneringen

In mijn gedachten

Mijn stellaire memetoes zijn de slimste

Tekens die fonkelen

Infinity, de Faustiaanse geest

Ontmoedigd, allemaal

Ik zal daar nooit alleen opstaan

Maar toch zal ik altijd waarnemen

hun bedrijf

Ik eer de verste val

Zijn val, ik, ik...

In mijn honger naar kennis

Er ontstond een nieuw soort gedachte

Heeft mij verrijkt

Hun gewicht zal me altijd belasten

Toen ik toen in mijmering viel

Mijn (worstelende) hart voelde dat het voorbij was

Ik tilde het lijfje op

Ik val

Het laatste redmiddel

En de herfst, het maakte me moe, instorting

Ik vlieg

Allemaal herinnerd

Ze zijn de herinneringen van alles

Allemaal voor ons onbekend, onbekend