To Thou Who Dwellest in the Night - Arcturus

Here is so desolate;

Times, they are dark

Words ceas' - to end as echoes rolling afar

Empathy arises

whilst thou drapest this world in black;

The only colour that can paint my soul

Clad in the shades of night

Thou reflects the pure of heart

Amidst all the grief this winter unfoldeth

The thorn in my side — thou retainst

Thy breeze maketh me shiver

Maimeth me with its frozen malice

Thou minglest with the dense night

I hearken to the voice of thy winds

They are the saddest of all sounds of thine

Never will I take leave from thy haunt

Hast thou ever desired me?

I recieve no answer, thou letst it pass in silence…

Hier is het zo verlaten;

Tijden, ze zijn donker

Woorden houden op' - om te eindigen als echo's die in de verte rollen

Empathie ontstaat

terwijl je deze wereld in het zwart drapeert;

De enige kleur die mijn ziel kan schilderen

Gekleed in de schaduw van de nacht

Gij weerspiegelt de zuiveren van hart

Temidden van al het verdriet ontvouwt zich deze winter

De doorn in mijn zij - jij behoudt

Uw briesje doet me huiveren

Maimeth me met zijn bevroren boosaardigheid

Gij vermengt u met de dichte nacht

Ik luister naar de stem van uw winden

Ze zijn de treurigste van alle geluiden van jou

Nooit zal ik afscheid nemen van uw verblijfplaats

Heb je ooit naar mij verlangd?

Ik krijg geen antwoord, je laat het in stilte voorbij gaan...