Scream Feeding - Archspire

There is an urban dungeon encased in brick

Within it lies a tunnel into the horror of a man’s multiple lives

This mans opposing paths collide

Birthing a mutant mass that hides in the red pulsing glowing windows

One will form a life of moral principle, love and normality

Until discovering his other self killed his whole family

Spoiling his son and wife’s pure essence and innocence

Feeding them to a monster that his minds created

A massive human form made entirely of teeth

Repulsive and dripping that feeds on screams

This hideous form made flesh by the endless pit

That merges parallel dimensions on earth

Three red windows open portals

These windows reveal the same life

When the man was born, when I was woken from my fetal rest

With a rusty kitchen blade

His mother lay open amongst decay

Her peltry gaping, gushing fluid over floor tile

With his first breath of salty cold biting air

My crippled infant chest filled up with sulphur mold and fear

His first vision induced panic stricken cries

Our fathers twisted rotting mind

Peering out from bulging vacant eyes

Altered since delivery

I carry the burden to feed the nightmare

As his loved ones laughter taunts me

I will steal whats dear to him

As I have suffered so shall he

My shadow heaves black vomit

Scream feeding this beast makes it larger

Swelling with each shriek it eats

We’ve bred a man that’s made of many teeth

Scream feeding

He is disgusted yet he watches

As it grows in one of three red windows

Scream feeding

From reeking gums his rotten laughter leeks

As a useless child, nothing more then barely human waste

His first tooth fell from his sunken pale veiny face

He saw that night his creator’s saving grace

When this first sign of mortal decay was placed under his head

In the kennel where he was forced to lay

He dreamed so real, a splendid day

When his mother appeared in flowing white

Shining a brilliant light through the grim encasing cage

Embracing him and taking him away

So he pulled out all his teeth

Split wide.

Path divide

Forced to pry tooth from gum of many others

«The motherless one, you are a fatherless son

Somehow you arrived the night she first appeared

You come from no one

Rising from a parallel realm of the unknown

A cursed dark duplicate from beyond

Cut away.

fallow them

Force them here and be rewarded

Take their skin and you shall see her

Take their cries to use as fodder

Hear this now from me your other

I’m upstairs, you must not come here

Keep my family distant from this secret spawn

Our paths are split, yours is worse

Yet both reflect within each other

I feel your dread when you must feed it

And your crushing envy for my comfort

The creature remains hidden

However, if our paths collide

What we have made will be unleashed

To feast forever.»

Your voice circles through my head… a pathetic plea

I’m crossing over, you will face me.

you will see it’s growth

We will merge in one last feast to set our sick creation free

I smash the glass

I feed the beast our dying screams

It is now released

Er is een stedelijke kerker ingekapseld in baksteen

Daarin ligt een tunnel naar de gruwel van de meerdere levens van een man

Dit bemant tegengestelde paden die botsen

Geboorte van een mutantmassa die zich verbergt in de rood pulserende gloeiende ramen

Men zal een leven van morele principes, liefde en normaliteit vormen

Totdat hij ontdekte dat zijn andere zelf zijn hele familie doodde

De pure essentie en onschuld van zijn zoon en vrouw bederven

Ze voeren aan een monster dat zijn geest heeft gemaakt

Een enorme menselijke vorm volledig gemaakt van tanden

Weerzinwekkend en druipend dat zich voedt met geschreeuw

Deze afschuwelijke vorm is vlees geworden door de eindeloze put

Dat voegt parallelle dimensies op aarde samen

Drie rode vensters openen portalen

Deze ramen onthullen hetzelfde leven

Toen de man werd geboren, toen ik wakker werd uit mijn foetale rust

Met een roestig keukenmes

Zijn moeder lag open tussen het verval

Haar pels gapende, stromende vloeistof over vloertegel

Met zijn eerste adem zoute koude bijtende lucht

Mijn kreupele babyborst vulde zich met zwavelschimmel en angst

Zijn eerste visioen veroorzaakte paniekerige kreten

Onze vaders verdraaide rottende geest

Uitpuilende lege ogen kijken

Gewijzigd sinds levering

Ik draag de last om de nachtmerrie te voeden

Terwijl zijn dierbaren me treiteren

Ik zal stelen wat hem dierbaar is

Zoals ik heb geleden, zo zal hij

Mijn schaduw braakt zwart braaksel

Schreeuw als je dit beest voert, maakt het groter

Zwelling bij elke kreet die het eet

We hebben een man gefokt die uit veel tanden bestaat

Schreeuwvoeden

Hij walgt en toch kijkt hij

Terwijl het groeit in een van de drie rode vensters

Schreeuwvoeden

Van stinkend tandvlees prei zijn rotte lach

Als nutteloos kind niets meer dan nauwelijks menselijk afval

Zijn eerste tand viel van zijn verzonken bleke geaderde gezicht

Hij zag die nacht de reddende genade van zijn schepper

Toen dit eerste teken van sterfelijk verval onder zijn hoofd werd geplaatst

In de kennel waar hij moest liggen

Hij droomde zo echt, een prachtige dag

Toen zijn moeder verscheen in vloeiend wit

Schijnt een schitterend licht door de grimmige omhullende kooi

Hem omarmen en meenemen

Dus hij trok al zijn tanden uit

Brede split.

Pad verdelen

Gedwongen om tand uit kauwgom van vele anderen te wrikken

"De moederloze, je bent een vaderloze zoon"

Op de een of andere manier arriveerde je op de avond dat ze voor het eerst verscheen

Je komt van niemand

Opstaan ​​uit een parallel rijk van het onbekende

Een vervloekt donker duplicaat van buitenaf

Snijd weg.

braak ze

Forceer ze hier en word beloond

Neem hun huid en je zult haar zien

Neem hun kreten om als voer te gebruiken

Hoor dit nu van mij, je andere

Ik ben boven, je mag hier niet komen

Houd mijn familie op afstand van deze geheime spawn

Onze paden zijn gesplitst, de jouwe is erger

Toch reflecteren beide in elkaar

Ik voel je angst wanneer je hem moet voeden

En je verpletterende jaloezie voor mijn comfort

Het wezen blijft verborgen

Als onze paden echter botsen

Wat we hebben gemaakt, zal worden losgelaten

Om voor altijd te feesten.»

Je stem cirkelt door mijn hoofd... een zielig pleidooi

Ik steek over, je zult me ​​aankijken.

je zult zien dat het groeit

We zullen samensmelten in een laatste feestmaal om onze zieke creatie vrij te maken

Ik breek het glas

Ik voed het beest ons stervende geschreeuw

Het is nu vrijgegeven