Fathom Infinite Depth - Archspire

There is a pit I may have dug within one single frozen moment

In it lurks a haunting endless multitude of vile incarnate

We now are linked, I have become it’s counter-part

Its mindless pawn

Relentlessly racing encircling curse

Blistering, this unrelenting becoming to excavate

The rancid soil that lay upon the artifact

Why is my hand gone?

Constant begging, Pleading, Screaming

I attempt to reason with the recess

Fusing with the elder’s vision, to see as it sees

Does it hear me?

For I now hear it

This pit the past, and I the present

Deep behind my eyes we merge as one

This tunnel is the retina of the Ancients eye

Spewing forth from it’s dark chasm

The entangled, deranged, Constant vile constructs of the onyx

What lay beneath my eyes, exhumed from evermore

Our minds unable to measure

How minute yet immense the grasp of this vacuous gash

Excavating the pits innards

Bore an object that of which I craved possession

Slime, Reflective

I reach down to grab it, It eats my hand

Leaves my limb dripping

A taste of what awaits

I will take it to my casket, this incessant mesh of madness

My son and wife, and hand, and mind have left me

Incineration of my sanity leading me closer to death

Yet I must illuminate its fathomless depth

Emanating forces from this unearthly twisted retinal orifice

Drag me down at night to reveal

The awful dwellings of it’s depths below

Crepuscular visions of vastness haunting me

Trapping me.

Taunting me.

Draining me

Slithering liquid breathing

Black ooze leaking from my wounded limb

Insatiable, it’s gluttony to be fed

I want to wake up

I awake to find I’m staring

Oblivious into the pit that I have dug

Revolted yet I cannot turn away

Man’s attempt to fathom the infinite depth, lurking within finite matter

Man can’t fathom

Fuelling my crippling phobia of infinity

Consuming all within it’s potent grasp

After tasting my hand it demands more and more flesh

It sucks in stray birds from the withered grey sky

In fever I erode my fears.

Digging ever deeper still

As past, present and future collide

What remained of my mind is now crawling away

With the one hand that I have left

I wield the shovel that digs beyond earth

Through the dirt.

Through my eyes

Through the worms.

Through the world

As it stares deep into me, I respond with equal enquiry

Demented sycophantic liquid doppelgangers

Leak out to our surface

In search of life to feed into the gape

Taking over the world we know, as I join the world below

Merging with the spiralling retina of the mind’s eye

Altered, I face all my hells

Inside this pit I can’t crawl out

Man’s attempt to fathom the infinite depth, lurking within finite matter

Past the timeless tunnel awaits

Life in mass-less hyper state

Wake!

Er is een kuil die ik binnen één bevroren moment heb gegraven

Daarin schuilt een angstaanjagende eindeloze veelheid van verachtelijke vleesgeworden

We zijn nu met elkaar verbonden, ik ben zijn tegenhanger geworden

Zijn hersenloze pion

Meedogenloos racen rond de vloek

Blaarvorming, dit niet aflatende worden om op te graven

De ranzige grond die op het artefact lag?

Waarom is mijn hand weg?

Constant bedelen, smeken, schreeuwen

Ik probeer te redeneren met de pauze

Samensmelten met de visie van de oudere, om te zien zoals het ziet

Hoort het me?

Want ik hoor het nu

Dit put het verleden uit, en ik het heden

Diep achter mijn ogen versmelten we als één

Deze tunnel is het netvlies van het oog van de Ouden

Spuitend uit zijn donkere kloof

De verstrikte, gestoorde, constante verachtelijke constructies van de onyx

Wat lag er onder mijn ogen, opgegraven uit eeuwigheid?

Onze geest kan niet meten

Hoe klein maar immens de greep van deze lege snee

Het uitgraven van de ingewanden van de kuilen

Droeg een object waarvan ik het bezit wilde hebben

Slijm, reflecterend

Ik reik naar beneden om het te grijpen, het eet mijn hand

Laat mijn ledematen druipen

Een voorproefje van wat je te wachten staat

Ik zal het naar mijn kist brengen, dit onophoudelijke netwerk van waanzin

Mijn zoon en vrouw, en hand en geest hebben me verlaten

Verbranding van mijn gezond verstand leidt me dichter bij de dood

Toch moet ik de peilloze diepte ervan verlichten

Krachten die uit deze onaardse, verwrongen retinale opening komen

Sleep me 's nachts naar beneden om te onthullen

De vreselijke woningen van zijn diepten hieronder

Schemerige visioenen van uitgestrektheid die me achtervolgen

Mij ​​in de val laten lopen.

Mij ​​uitdagen.

Mij ​​leegzuigen

Glijdende vloeistofademhaling

Zwarte slijk lekt uit mijn gewonde ledemaat

Onverzadigbaar, het is gulzigheid om gevoed te worden

Ik wil wakker worden

Ik word wakker en merk dat ik staar

Zich niet bewust in de put die ik heb gegraven

In opstand maar ik kan me niet afwenden

De poging van de mens om de oneindige diepte te doorgronden, die op de loer ligt in de eindige materie

De mens kan het niet bevatten

Mijn verlammende fobie van oneindigheid aanwakkeren

Alles consumeren binnen zijn krachtige greep

Na het proeven van mijn hand eist het steeds meer vlees

Het zuigt zwerfvogels uit de verdorde grijze lucht naar binnen

In koorts erodeerde ik mijn angsten.

Steeds dieper graven

Als verleden, heden en toekomst botsen

Wat me nog overbleef, kruipt nu weg

Met de ene hand die ik nog heb

Ik hanteer de schop die buiten de aarde graaft

Door het vuil.

Door mijn ogen

Door de wormen.

door de wereld

Terwijl het me diep in mij staart, antwoord ik met evenveel vragen

Demente sycofantische vloeibare dubbelgangers

Lek uit naar ons oppervlak

Op zoek naar leven om in de kloof te voeden

De wereld die we kennen overnemen, terwijl ik lid word van de wereld hieronder

Samensmelten met het spiraalvormige netvlies van het geestesoog

Veranderd, ik zie al mijn hellen onder ogen

In deze put kan ik niet naar buiten kruipen

De poging van de mens om de oneindige diepte te doorgronden, die op de loer ligt in de eindige materie

Voorbij wacht de tijdloze tunnel

Leven in massaloze hyperstaat

Wakker!