Acrid Canon - Archspire

The thought of bringing to term

This thing growing within

Elevates my disgust

To a crippling wretch

Feeling it crawl into me from the void

Is beyond gut wrenching

It’s beyond anything

One could have dreamt

Or created fictitiously

Can you control what can not be killed?

What is to become

Of my imminent newborn

Taken to a room by gurney

Examined under fluorescent light

Everything I witnessed after this

I documented in my Acrid Canon

Taking mental note of all the horrors happening around me

To scribe down

While amid the massive havoc

After my eyes tamed to the light

I surveyed the room

And saw the abnormality

Crowning out of the person expressionless

Spread next to me

I vomited out of fear

Hazmatted men now fill the room

Gathering around the bed

Admiring a four foot coiling gleaming slug

Blacking out from what I witnessed

Waking up and wondering

If what I saw was real or faked

Or some kind of a sickly fever

The man hovering right above me

Told me I was close to hatching

Peering around the room again

I saw the gore that proved it happened

Morbid visions

Repeating again and I vomit in fear

My throw up made the man recoil

Enough for me to run away

No relief from my escape

The town just bore more fodder

For my Acrid Canon

Along the stretch of road before me

Far as any eye could see

Children strung from poles and scalped

Their skin and hair had been removed

Around their neck they wore a sign

Freeing the first that I could

Caused them to scream

Alerting their harvesters

Pliers and scissors in hand

The elderly ran

Towards me in multiples

Bolting into a near idling vehicle

They chase me faster

Than humanly possible

As I rode away I looked down

At the sign the child wore

That stuck to me with clotting blood

I peeled it from my chest and read it

«Write the name of what you feed it

In the chalk made of their bone

On the brick where it lay dreaming

And see your future»

Panic breathing

I can feel it

Crawling in me

Breaking my water

I grab a pen and as I fade

I write the burned in memories

Of my Canon

Acrid Canon

I pound on the horn

And beg not to give birth to it

This thing is in me

The Boanet’s growing

The creature is in me the Boanet’s growing

The Boanet’s growing

The Boanet is coming out

De gedachte om het woord te voeren

Dit ding groeit van binnen

Verhoogt mijn walging

Naar een verlammende stakker

Ik voel het vanuit de leegte in me kruipen

Is meer dan hartverscheurend

Het gaat verder dan alles

Men had kunnen dromen

Of fictief gemaakt

Kun jij bepalen wat niet kan worden gedood?

Wat moet worden?

Van mijn aanstaande pasgeboren baby

Met een brancard naar een kamer gebracht

Onderzocht onder tl-licht

Alles wat ik hierna heb gezien

Ik heb gedocumenteerd in mijn Acrid Canon

In gedachten noteren van alle verschrikkingen die om me heen gebeuren

Om op te schrijven

Terwijl te midden van de enorme ravage

Nadat mijn ogen getemd waren door het licht

Ik heb de kamer doorzocht

En zag de afwijking

Bekroning van de persoon zonder uitdrukking

Verspreid naast me

Ik braakte uit angst

Hazmatted mannen vullen nu de kamer

Verzamelen rond het bed

Een glimmende slak van 1,20 meter lang bewonderen

Black-out van wat ik heb gezien

Wakker worden en zich afvragen

Als wat ik zag echt of nep was

Of een soort ziekelijke koorts

De man die recht boven me zweeft

Vertelde me dat ik bijna uitkwam

Weer door de kamer turen

Ik zag het bloed dat bewees dat het gebeurde

Ziekelijke visioenen

Nog een keer herhalen en ik moet overgeven van angst

Mijn overgeven deed de man terugdeinzen

Genoeg voor mij om weg te rennen

Geen verlichting van mijn ontsnapping

De stad droeg gewoon meer voer

Voor mijn scherpe Canon

Langs het stuk weg voor mij

Zo ver als elk oog kon zien

Kinderen aan palen geregen en gescalpeerd

Hun huid en haar waren verwijderd

Om hun nek droegen ze een teken

De eerste bevrijden die ik kon

Zorgde ervoor dat ze schreeuwden

Hun oogstmachines waarschuwen

Tang en schaar in de hand

de ouderen liepen

Naar mij in veelvouden

Vastschroeven in een bijna stationair voertuig

Ze achtervolgen me sneller

dan menselijk mogelijk is

Terwijl ik wegreed, keek ik naar beneden

Bij het teken dat het kind droeg

Dat bleef bij mij met stollend bloed

Ik pelde het van mijn borst en las het

"Schrijf de naam op van wat je eraan geeft"

In het krijt gemaakt van hun botten

Op de steen waar hij lag te dromen

En zie je toekomst»

Paniekademhaling

Ik voel het

In mij kruipen

Mijn water breken

Ik pak een pen en terwijl ik vervaag

Ik schrijf de in het geheugen gebrande herinneringen

Van mijn Canon

scherpe canon

Ik bons op de hoorn

En smeek om er niet van te bevallen

Dit ding zit in mij

De Boanet groeit

Het wezen is in mij dat de Boanet groeit

De Boanet groeit

De Boanet komt uit