Libero liberi libera - Apres La Classe

Quando scocca il sole

Sento il mare me chiamare

Semplice evasione

Di un gabbiano e un aquilone

Sento brividi salire

La mia pelle accarezzare

Tutta colpa delle stelle

Tutta colpa sai di quelle

Lascio tutto e regredisco

Ai confini con me stesso

Metto tutto apposto e parto

Per paesi molto in alto

Libero liberi libera

Libero liberi libera

Come il cielo e' di nessuno

Non importa esser qualcuno

Vorrei volare dentro quel sole

Perso nel vento dell’istinto naturale

Onde spiagge e mare

Questo è l’animale

L’occhio vuole la sua parte

Batto ciglio è già su marte

Lascio tutto e regredisco

Ai confini con me stesso

Metto tutto apposto e parto

Per paesi molto in alto

Libero liberi libera

Libero liberi libera

Come il cielo e' di nessuno

Non importa esser qualcuno

Vorrei volare dentro quel sole

Perso nel vento dell’istinto naturale

Respirando piano tra le lucciole

Che come stelle, il richiamo di un’altra citta'

Comu cala la luna sento la musica forte battere

Per me perche' questo l’istinto e'

Smarrisco e ancora mi stupisco

Abbandonando ogni senzo vivo alla mia liberta'

Tra le curve e le onde vellutate

La voglia assai malata che tregua non da

Als de zon schijnt

Ik hoor de zee me roepen

Eenvoudige ontsnapping

Van een zeemeeuw en een vlieger

Ik voel koude rillingen opkomen

Mijn huid strelen

Allemaal de schuld van de sterren

Alle fouten die je weet over die

Ik laat alles achter en ga terug

Op het randje van mezelf

Ik zal alles rechtzetten en vertrekken

Voor zeer hoge landen

Gratis gratis gratis

Gratis gratis gratis

Zoals de lucht van iedereen is

Het maakt niet uit om iemand te zijn

Ik zou wel eens in die zon willen vliegen

Verloren in de wind van natuurlijk instinct

Golven, stranden en zee

Dit is het dier

Het oog wil zijn deel

Met een ooglid knipperen is al op Mars

Ik laat alles achter en ga terug

Op het randje van mezelf

Ik zal alles rechtzetten en vertrekken

Voor zeer hoge landen

Gratis gratis gratis

Gratis gratis gratis

Zoals de lucht van iedereen is

Het maakt niet uit om iemand te zijn

Ik zou wel eens in die zon willen vliegen

Verloren in de wind van natuurlijk instinct

Zacht ademen tussen de vuurvliegjes

Die als sterren, de roep van een andere stad

Terwijl de maan ondergaat hoor ik de muziek luid kloppen

Voor mij omdat dit instinct is

Ik verdwaal en ik ben nog steeds verbaasd

Alle levende gevoelens overgeven aan mijn vrijheid

Tussen de bochten en de fluweelzachte golven

Het zeer zieke verlangen dat geen uitstel geeft