Там - Антиреспект

Ветер сбивает с ног,

В небе Луна раскосая.

Я одинок, мне бы хоть глоток,

Хоть глоток души твоей воздуха.

Где-то там, где миллионы звезд,

Там ионы в лету уже канули.

То ли в шутку, а то ли в всерьёз,

Нам с тобою судьбу знать заранее.

Дабы друг-друга не ранили,

Не убились сердечно, душевно ли.

Мы и так невзначай много шрамов оставили

И путь наш измучен траншеями.

Но разве на листах не душа, а просто фразы,

Как чувствую боль острая не впопад.

Я так сильно желаю, мечтаю по пазлам

С тобою собрать небесный водопад.

Там-там никто никогда не спросит,

Как нам живется сквозь жизни туман.

В хлам, в хлам убитая в доску осень,

Там-там лишь слезы дождя по щекам.

Там-там никто никогда не спросит,

Как нам живется сквозь жизни туман.

В хлам, в хлам убитая в доску осень,

Там-там лишь слезы дождя по щекам.

А я попробую удержать.

Не зная итога заранее.

На острие ножа судьбу свою не поранив.

Мои сны где-то на глубине лежат.

Положительные и не согласные,

И не убежать, только чувства мои дрожат ресницами глаз её.

Мне за все в этой жизни зачтется,

Если бы я был богат, я бы все богатство свое выменял,

Лишь бы не замерзало солнце,

Мое личное солнце и звезда, что по имени.

Но ветер сбивает с ног,

В небе Луна раскосая.

Я одинок мне бы хоть глоток,

Хоть глоток души твоей.

Там-там никто никогда не спросит,

Как нам живется сквозь жизни туман.

В хлам, в хлам убитая в доску осень,

Там-там лишь слезы дождя по щекам.

Там-там никто никогда не спросит,

Как нам живется сквозь жизни туман.

В хлам, в хлам убитая в доску осень,

Там-там лишь слезы дождя по щекам.

Там никто никогда не спросит,

Как нам живется.

В хлам убитая в доску там.

Там-там никто никогда не спросит,

Как нам живется сквозь жизни туман.

В хлам, в хлам убитая в доску осень,

Там-там лишь слезы дождя по щекам.

Там-там никто никогда не спросит,

Как нам живется сквозь жизни туман.

В хлам, в хлам убитая в доску осень,

Там-там лишь слезы дождя по щекам.

Лишь слезы дождя по щекам.

Лишь слезы дождя по щекам.

Лишь слезы дождя по щекам.

De wind slaat je van je voeten

De maan staat schuin aan de hemel.

Ik ben eenzaam, ik zou graag een slokje willen,

In ieder geval een ademtocht van je zielslucht.

Ergens waar miljoenen sterren zijn

Daar zijn de ionen al in de vergetelheid geraakt.

Of het nu voor de grap of in ernst is,

Jij en ik kennen het lot van tevoren.

Zodat ze elkaar geen pijn doen

Werden niet van harte vermoord, mentaal.

We hebben per ongeluk veel littekens achtergelaten

En ons pad wordt gekweld door loopgraven.

Maar is er geen ziel op de lakens, maar alleen zinnen,

Hoe ik de pijn voel is scherp, niet to the point.

Ik wens zo veel, ik droom in puzzels

Met jou om een ​​hemelse waterval te verzamelen.

Daar-daar zal niemand ooit vragen

Hoe we door de mist van het leven leven.

In de prullenbak, in de prullenbak gedood in de herfst van het bestuur,

Daar zijn er alleen maar tranen van regen op de wangen.

Daar-daar zal niemand ooit vragen

Hoe we door de mist van het leven leven.

In de prullenbak, in de prullenbak gedood in de herfst van het bestuur,

Daar zijn er alleen maar tranen van regen op de wangen.

En ik zal proberen het te houden.

zonder vooraf de uitkomst te kennen.

Op de rand van een mes zonder je lot te schaden.

Mijn dromen liggen ergens in de diepte.

positief en oneens

En ren niet weg, alleen mijn gevoelens trillen met de wimpers van haar ogen.

Ik zal worden gecrediteerd voor alles in dit leven,

Als ik rijk was, zou ik al mijn rijkdom verhandelen,

Zolang de zon niet bevriest

Mijn persoonlijke zon en ster, dat is bij naam.

Maar de wind slaat je neer

De maan staat schuin aan de hemel.

Ik ben eenzaam, ik zou graag een slokje willen,

Zelfs een slokje van je ziel.

Daar-daar zal niemand ooit vragen

Hoe we door de mist van het leven leven.

In de prullenbak, in de prullenbak gedood in de herfst van het bestuur,

Daar zijn er alleen maar tranen van regen op de wangen.

Daar-daar zal niemand ooit vragen

Hoe we door de mist van het leven leven.

In de prullenbak, in de prullenbak gedood in de herfst van het bestuur,

Daar zijn er alleen maar tranen van regen op de wangen.

Niemand zal ooit vragen

Hoe leven we.

In de prullenbak gedood in het bord daar.

Daar-daar zal niemand ooit vragen

Hoe we door de mist van het leven leven.

In de prullenbak, in de prullenbak gedood in de herfst van het bestuur,

Daar zijn er alleen maar tranen van regen op de wangen.

Daar-daar zal niemand ooit vragen

Hoe we door de mist van het leven leven.

In de prullenbak, in de prullenbak gedood in de herfst van het bestuur,

Daar zijn er alleen maar tranen van regen op de wangen.

Alleen tranen van regen over je wangen.

Alleen tranen van regen over je wangen.

Alleen tranen van regen over je wangen.