Swan Maiden - Annwn

Down by the lake in November rain

Ghostly trees veiled in mists of grey.

There upon the shore lay a knight who swore

He’d set out for a precious prey.

When a graceful swan dressed in purest white

Stepped ashore in the dead of the night.

And before his eyes, taking off her disguise

She turned to a maiden fair

O how much he longed to forever behold

The beauty he met by that lake.

And within his reach lay all he could seek

Her magic was his to take.

With his heart set to burn too strong was his yearn

His glance was fixed by the queen

In an instant of time he made up his mind

And took away her white plume.

Despite all her pleas, caught in selfish needs

He tied her in magical bond.

She followed the spell and guarded him well

Forever to keep him safe.

Until one sad day in the first dawn of May

The knight then met with his fate.

For when battle arose she was watching too close

And died by the blow of his sword.

Down by the lake in November rain

A knight walks the lonely shore.

Falling down on his knees he is begging her please,

Rise for me evermore!

But he cries out in vain, too strong is his pain,

The maiden forever lost!

Now the proud knight is dying, his cruel heart is lying

Next to the one he loved most.

Bij het meer in novemberregen

Spookachtige bomen gehuld in grijze mist.

Daar op de kust lag een ridder die zwoer

Hij was op weg gegaan naar een kostbare prooi.

Wanneer een sierlijke zwaan gekleed in het puurste wit

In het holst van de nacht aan land gestapt.

En voor zijn ogen, haar vermomming uitdoen

Ze wendde zich tot een meisjeskermis

O hoeveel hij verlangde om voor altijd te aanschouwen

De schoonheid die hij ontmoette bij dat meer.

En binnen zijn bereik lag alles wat hij kon zoeken

Haar magie was van hem.

Met zijn hart erop ingesteld om te sterk te branden, was zijn verlangen

Zijn blik werd gefixeerd door de koningin

In een oogwenk had hij een besluit genomen

En nam haar witte pluim weg.

Ondanks al haar smeekbeden, gevangen in zelfzuchtige behoeften

Hij bond haar op magische wijze vast.

Ze volgde de betovering en bewaakte hem goed

Voor altijd om hem veilig te houden.

Tot op een droevige dag in de eerste dageraad van mei

De ridder ontmoette toen zijn lot.

Want toen de strijd losbarstte, keek ze te dichtbij

En stierf door de slag van zijn zwaard.

Bij het meer in novemberregen

Een ridder loopt langs de eenzame kust.

Hij valt op zijn knieën en smeekt haar alsjeblieft,

Sta voor altijd op voor mij!

Maar hij schreeuwt tevergeefs, te sterk is zijn pijn,

Het meisje voor altijd verloren!

Nu sterft de trotse ridder, zijn wrede hart liegt

Naast degene van wie hij het meest hield.