Lazarus - AngelMaker

I awaken to the urge to feast on what’s in front of me

Fleeting emotions

Malicious intent, is overwhelming me

Creeping I ache for the taste of flesh against my lips

I want to kill it’s all I feel

The taste of flesh for my next meal

I can’t decide on what is real

I think my skins beginning to peal

Rotting from the inside out

My head’s a mess, I’m full of doubt

Rotting from the inside out

My head’s a mess, I’m full of doubt

Rotting from the inside out

My head’s a mess, I’m full of doubt

Rotting from the inside

Please set me free

Death’s hold is tight and oh so cold

It’s such a lonely road

I long to feel human again

Ripping and tearing and breaking and feasting

As I plunge my fingers deep inside the chest

Ripping organs from the gaping cavity

I can’t help but feel a sense of sympathy

For the poor soul lying dead in front of me

This life I once held close

Has left its vessel with no host

Just a shell with no pulse

Oh, how I wish I made the most

Of this life I used to know

Now my memories fade below

And happiness just slips away

Much like the sunset of the day

Insatiable hunger never to end

Woeful I am sentient

Please set me free

Death’s hold is tight and oh so cold

It’s such a lonely road

I long to feel human again

Death’s hold is tight and oh so cold

I long to feel human

Again

I long to feel human again

Ik word wakker van de drang om te smullen van wat er voor me ligt

Vluchtige emoties

Kwaadaardige bedoelingen overweldigen me

Kruipend ik heb pijn van de smaak van vlees tegen mijn lippen

Ik wil doden, het is alles wat ik voel

De smaak van vlees voor mijn volgende maaltijd

Ik kan niet beslissen wat echt is

Ik denk dat mijn huid begint te vervellen

Van binnen naar buiten rotten

Mijn hoofd is een puinhoop, ik twijfel

Van binnen naar buiten rotten

Mijn hoofd is een puinhoop, ik twijfel

Van binnen naar buiten rotten

Mijn hoofd is een puinhoop, ik twijfel

Van binnenuit rotten

Laat me alsjeblieft vrij

De greep van de dood is stevig en oh zo koud

Het is zo'n eenzame weg

Ik verlang ernaar om me weer mens te voelen

Rippen en scheuren en breken en feesten

Terwijl ik mijn vingers diep in de borst steek

Rippen van organen uit de gapende holte

Ik kan het niet helpen, maar voel een gevoel van sympathie

Voor de arme ziel die dood voor me ligt

Dit leven dat ik ooit dicht bij me had

Heeft zijn schip verlaten zonder gastheer

Gewoon een schelp zonder puls

Oh, wat zou ik graag willen dat ik het meeste had gemaakt

Van dit leven dat ik kende

Nu vervagen mijn herinneringen hieronder

En het geluk glipt gewoon weg

Net als de zonsondergang van de dag

Onverzadigbare honger die nooit stopt

Jammer, ik ben bewust

Laat me alsjeblieft vrij

De greep van de dood is stevig en oh zo koud

Het is zo'n eenzame weg

Ik verlang ernaar om me weer mens te voelen

De greep van de dood is stevig en oh zo koud

Ik verlang ernaar om me mens te voelen

Nog een keer

Ik verlang ernaar om me weer mens te voelen