A Dark Omen - AngelMaker

To my dearest lover, I may never return home

There is a demon plaguing our lands and I must protect our home

Sickness is upon these lands, these mangled bodies in our hands

Behold a day of woe and sorrow

Together we await the storm

A demonic colossus, has death himself come to claim us

Our world has fallen to fade

The sickened disease of this human race has come and gone

I miss my friends and family

I feel so alone

The darkest days approach me, how long can I hold?

My will is fading but my chaos will unfold!

As I walk I can feel the pain

I go on, will I die in vain?

Is this the end of me?

Frozen in still figure, I stood in the gaze of

The beast that the legend has foretold of, this famine

His sickness consumes me

His eyes see right through me

Consuming my courage my fury unleashed

Its revolting appearance pales only in comparison

To its despicable cruelty done unto the innocent

Battered and broken as I lay so weak

Slaughtered in bloodbath, my will achieved

Smothered in victory, my odyssey

My heart turns black, as I become the beast

Purpose has spilt from me

I cannot live this life of disease

The abyss gaping beneath

I plummet away from suffering

Aan mijn liefste minnaar, ik zal misschien nooit meer naar huis terugkeren

Er is een demon die ons land teistert en ik moet ons huis beschermen

Ziekte is op deze landen, deze verminkte lichamen in onze handen

Zie een dag van wee en verdriet

Samen wachten we op de storm

Een demonische kolos, heeft de dood zelf ons komen opeisen

Onze wereld is in verval geraakt

De ziekelijke ziekte van dit menselijk ras is gekomen en gegaan

Ik mis mijn vrienden en familie

Ik voel me zo alleen

De donkerste dagen naderen mij, hoe lang kan ik het volhouden?

Mijn wil vervaagt, maar mijn chaos zal zich ontvouwen!

Terwijl ik loop, kan ik de pijn voelen

Ik ga door, zal ik tevergeefs sterven?

Is dit het einde van mij?

Bevroren in een stilstaand figuur, stond ik in de blik van

Het beest dat de legende heeft voorspeld, deze hongersnood

Zijn ziekte verteert me

Zijn ogen kijken dwars door me heen

Mijn moed consumeren, mijn woede ontketend

Zijn weerzinwekkende uiterlijk verbleekt alleen in vergelijking

Aan zijn verachtelijke wreedheid die de onschuldigen is aangedaan

Gehavend en gebroken terwijl ik zo zwak lag

Afgeslacht in bloedbad, mijn wil bereikt

Gesmoord in de overwinning, mijn odyssee

Mijn hart wordt zwart, terwijl ik het beest word

Het doel is van mij weggevloeid

Ik kan dit leven van ziekte niet leven

De afgrond die eronder gaapt

Ik val weg van het lijden