Eternal - AngelMaker

Plunging from zenith

Spiraling ever so downward

Oh, why do I hold on to this dismal feeling?

Descending ever so downward

I feel lost

Reaching out through the dark

Hoping for answers gone

Every moment in ash

The wick has burnt away

There were moments burning bright that I hold on to tightly

Now I stay awake and gnaw my wounds more than nightly

And I can’t see what’s illuminated right in front of me

With every shaky breath I lay awake in melancholy

I lay in my dismay

Another love now lost so pathetically

Lacking the will to push

Too weak to strive, to reach out for the light

I’ve traced my tracks through the sands

To find out where it all began, and if I could relive those times I would have

burned brightly

Resonating

In a state of disillusion

I’m constantly reaching for validation and evaluation to create a conclusion

Desperation

This never ending desire to know where I’m standing and I’m not forgetting the

moments that I have been feeling cast down to this abyss to be dismissed of all

my bliss and I, to my core know that I can be more

Than this and I try to keep my soul so alive, but I dive ever so downward

Stifling the call of my heart

These shadows are draining me of my spark

Choices I’ve made now tear me apart

This mountain of mistakes I’ve made from the start has ever diminished my

senses and spirit

I sew my eyes shut, for the dark I revere it

Bathed in failure

I’m so full of missing pieces

As I lay in my dismay

I now have found, I’ve lost my way

No conviction behind my every word

No restriction to habits I’ve deemed so absurd

I can’t feel

I don’t know what is real anymore, and to my dying core

I’m lost inside an eternal war

Duiken van zenit

Altijd zo neerwaarts spiraalsgewijs

Oh, waarom houd ik vast aan dit sombere gevoel?

Aflopend ooit zo naar beneden

Ik voel me verloren

Uitreiken door het donker

Hopend op antwoorden weg

Elk moment in ash

De pit is weggebrand

Er waren momenten die fel brandden waar ik me stevig aan vasthoud

Nu blijf ik wakker en knaag ik meer dan 's nachts aan mijn wonden

En ik kan niet zien wat er recht voor me verlicht is

Met elke bevende ademhaling lag ik wakker in melancholie

Ik lag in mijn ontzetting

Een andere liefde is nu zo zielig verloren

Gebrek aan de wil om te pushen

Te zwak om te streven, om naar het licht te reiken

Ik heb mijn sporen door het zand getraceerd

Om erachter te komen waar het allemaal begon, en als ik die tijden kon herbeleven, zou ik dat hebben gedaan

fel gebrand

resoneren

In een staat van desillusie

Ik ben constant op zoek naar validatie en evaluatie om een ​​conclusie te trekken

Wanhoop

Dit nooit eindigende verlangen om te weten waar ik sta en ik vergeet de

momenten dat ik me neergeworpen voelde in deze afgrond om van alles te worden ontslagen

mijn gelukzaligheid en ik, tot in mijn kern weten dat ik meer kan zijn

Dan dit en ik probeer mijn ziel zo levend te houden, maar ik duik ooit zo naar beneden

De roep van mijn hart onderdrukken

Deze schaduwen zuigen me van mijn vonk af

De keuzes die ik heb gemaakt, maken me nu kapot

Deze berg fouten die ik vanaf het begin heb gemaakt, heeft mijn

zintuigen en geest

Ik naai mijn ogen dicht, voor het donker vereer ik het

Badend in mislukking

Ik zit zo vol met ontbrekende stukjes

Terwijl ik in mijn ontzetting lag

Ik heb nu gevonden, ik ben de weg kwijt

Geen overtuiging achter elk woord

Geen beperking aan gewoonten die ik zo absurd vond

Ik kan niet voelen

Ik weet niet meer wat echt is, en tot mijn stervende kern

Ik ben verdwaald in een eeuwige oorlog