Fosco Tells Of Laura's Death /The Funeral / London - Andrew Lloyd Webber, The Original London Cast Of 'The Woman In White', Michael Crawford

There is no easy way to say this.

Your sister, she is dead

She was walking in her sleep-

WHAT ARE YOU SAYING?!

She had sent her maid away, as was her custom, I understand

No!

No!

She walked to her window… and she fell from a great height, you see

No!

It’s a tragic accident.

I am so deeply sorry

I am leaving for London today.

If you need anything… anything at all…

this is where you’ll find me

(Maids enter and dress Marian for Laura’s funeral in the same way that Laura

was dressed for the wedding)

Scene: «The Village Funeral»

(The scene shifts and we are back in Limmeridge, at the village church where

Laura was married.

The village is gathered for her funeral.

We are in early

April—a cool, bright springtime.

A mound of earth where the coffin has been

laid.

A priest stands at the head of the grave, making the sign of the cross to

end the service)

I am the resurrection and the life, saith the Lord;

whosoever liveth and

believeth in me shall never die

(Sir Percival Glyde is there in black, showing the convincing outward signs of

grief.

Mr. Fairlie is in his wheelchair.

Marian takes her place among the

mourners;

she is still in deep shock.

The mourners start to move off,

each shaking Sir Percival Glyde’s hand.

He accepts their condolences with

grace.

Marian watches with horror.

Mr. Fairlie presents himself to Glyde)

How can the good Lord

Take my love away?

Far too young

Far too good

I have to face forever

All without my wife

There’s no describing my sadness

She was the light of my life

And life is so unfair…

Such a cross to bear

Still, there’s the will to contend with

All kinds of papers to sign

I can’t believe she’s gone

Yet we must go on

How can you talk of business?

Good God, it’s much too soon!

Of course.

We’ll wait a bit

That’s appropriate

(flustered)

I’m much too overcome now

My nerves are simply frayed

Why don’t you come to me

In June?

(Glyde nods. Marian arrives at the front of the line. She refuses to shake

Glyde’s hand)

(shocked)

Marian

I hope you’ll still think of me as your brother

(It is a charged moment and then Glyde exits with the others)

Scene: «Marian is Left Alone at the Grave»

I don’t believe a word

Everything he utters is a lie!

I was powerless

Just a woman

Too weak to save you

I have no doubt he murdered you

Laura!

You were all I had

And I can’t believe you’re gone!

Where is Walter?

He’s the only one

You and I can count upon

All for Laura

I will be strong

I will live to right this wrong!

(She exits with determination)

Scene: «Hartright in London»

(The scene shifts. We are in London, the Embankment next to the river Thames.

It is twilight.

A strange greenish light and swirls of fog;

an eerie,

desolate London peopled by the dispossessed.

By the river there are huddles of

homeless people, dressed in rags, some drinking from bottles of gin.

It is early May, but still cold and frosty at night.

Suddenly we see Walter

Hartright.

He is a very changed man: his clothes are shabby, he is unshaven—he

is not down and out, but he is close to it.

He walks aimlessly along the

embankment.

Some of the street people reach out to him)

Spare me a penny, sir?

(Hartright stops, looks in his pocket, takes out a coin)

This is my last one

Then I won’t deprive you

(He looks at it a moment. The beggar turns away)

Please take it, it’s yours

(He throws it to the beggar. The beggar takes it, looks at him. Another beggar

addresses him)

Here, take some comfort

To help you forget, sir

(She hands him a bottle of gin. He shakes his head)

My thoughts and my memories

Are all I have left now

(He bows to the beggars, moves on, passing other people of the street.)

Er is geen gemakkelijke manier om dit te zeggen.

Je zus, ze is dood

Ze liep in haar slaap-

WAT ZEG JIJ?!

Ze had haar dienstmeisje weggestuurd, zoals haar gewoonte was, begrijp ik

Nee!

Nee!

Ze liep naar haar raam... en ze viel van grote hoogte, zie je

Nee!

Het is een tragisch ongeval.

Het spijt me zo diep

Ik vertrek vandaag naar Londen.

Als je iets nodig hebt... helemaal niets...

dit is waar je me kunt vinden

(Meisjes komen binnen en kleden Marian voor Laura's begrafenis op dezelfde manier als Laura

was gekleed voor de bruiloft)

Scène: «De dorpsbegrafenis»

(Het toneel verschuift en we zijn terug in Limmeridge, bij de dorpskerk waar

Laura was getrouwd.

Het dorp komt bijeen voor haar begrafenis.

We zijn er vroeg bij

April - een koele, heldere lente.

Een aardheuvel waar de kist heeft gestaan

gelegd.

Een priester staat aan het hoofd van het graf en maakt het kruisteken om

de dienst beëindigen)

Ik ben de opstanding en het leven, zegt de Heer;

wie leeft en

in mij gelooft, zal nooit sterven

(Sir Percival Glyde is er in het zwart en toont de overtuigende uiterlijke tekenen van:

rouw.

Meneer Fairlie zit in zijn rolstoel.

Marian neemt haar plaats in tussen de

rouwenden;

ze is nog steeds in diepe shock.

De rouwenden beginnen weg te lopen,

elk schudde de hand van Sir Percival Glyde.

Hij betuigt hun condoleances met:

elegantie.

Marian kijkt met afschuw toe.

Mr. Fairlie presenteert zichzelf aan Glyde)

Hoe kan de goede Heer?

Mijn liefde wegnemen?

Veel te jong

Veel te goed

Ik moet voor altijd onder ogen zien

Allemaal zonder mijn vrouw

Er is geen beschrijving van mijn verdriet

Ze was het licht van mijn leven

En het leven is zo oneerlijk...

Zo'n kruis om te dragen

Toch is er de wil om de strijd aan te gaan met

Allerlei papieren om te ondertekenen

Ik kan niet geloven dat ze weg is

Toch moeten we doorgaan

Hoe kun je praten over zaken?

Goede God, het is veel te vroeg!

Natuurlijk.

We wachten nog even af

Dat hoort erbij

(verward)

Ik ben nu veel te overweldigd

Mijn zenuwen zijn gewoon gerafeld

Waarom kom je niet naar mij?

In juni?

(Glyde knikt. Marian komt vooraan in de rij. Ze weigert te schudden)

de hand van Glyde)

(geschokt)

Marian

Ik hoop dat je nog steeds aan me denkt als je broer

(Het is een geladen moment en dan gaat Glyde met de anderen naar buiten)

Scène: «Marian wordt alleen gelaten bij het graf»

Ik geloof geen woord

Alles wat hij uitspreekt is een leugen!

Ik stond machteloos

Gewoon een vrouw

Te zwak om je te redden

Ik twijfel er niet aan dat hij je heeft vermoord

Laura!

Jij was alles wat ik had

En ik kan niet geloven dat je weg bent!

Waar is Walter?

Hij is de enige

U en ik kunnen op rekenen

Alles voor Laura

Ik zal sterk zijn

Ik zal leven om dit recht te zetten!

(Ze gaat met vastberadenheid naar buiten)

Scène: «Hartright in Londen»

(Het tafereel verschuift. We zijn in Londen, de Embankment naast de rivier de Theems.

Het is schemering.

Een vreemd groenachtig licht en wervelingen van mist;

een griezelige,

desolaat Londen bevolkt door de onteigenden.

Bij de rivier zijn er groepjes

daklozen, gekleed in lompen, sommigen drinken uit flessen jenever.

Het is begin mei, maar 's nachts is het nog steeds koud en ijzig.

Opeens zien we Walter

Hartrecht.

Hij is een erg veranderd man: zijn kleren zijn sjofel, hij is ongeschoren - hij

is niet down en out, maar hij is er dichtbij.

Hij loopt doelloos langs de

dijk.

Sommige straatmensen nemen contact met hem op)

Bespaart u me een cent, meneer?

(Hartright stopt, kijkt in zijn zak, haalt er een munt uit)

Dit is mijn laatste

Dan zal ik je niet beroven

(Hij kijkt er even naar. De bedelaar wendt zich af)

Neem het alsjeblieft, het is van jou

(Hij gooit het naar de bedelaar. De bedelaar pakt het, kijkt naar hem. Een andere bedelaar

spreekt hem aan)

Hier, troost je

Om u te helpen vergeten, meneer

(Ze geeft hem een ​​fles gin. Hij schudt zijn hoofd)

Mijn gedachten en mijn herinneringen

Is alles wat ik nu nog heb?

(Hij buigt voor de bedelaars, gaat verder en passeert andere mensen van de straat.)