Вы помните - Анастасия

Вы помните, вы всё конечно помните,

Стояла я, приблизившись к стене,

Взволнованно ходили вы по комнате,

И что-то резкое в лицо бросали мне.

Вы говорили, нам пора расстаться,

Что вам наскучила моя шальная жизнь,

Что вам пора за дело приниматься,

А мой удел — катиться дальше вниз.

Любимый мой, меня вы не любили,

Не знали вы, что в сонмище людском

Я словно лошадь, загнанная в мыле,

Пришпоренная смелым ездоком.

Не знали вы, что я в сплошном дыму,

В разворочённом бурей быте,

С тобою мучаюсь, что не пойму,

Куда несёт нас рок событий.

Вы помните, вы всё конечно помните,

Стояла я, приблизившись к стене,

Взволнованно ходили вы по комнате,

И что-то резкое в лицо бросали мне.

Je herinnert je, natuurlijk herinner je je alles,

Ik stond dicht bij de muur

Je liep opgewonden door de kamer,

En ze gooiden iets scherps in mijn gezicht.

Je zei dat het tijd was voor ons om te scheiden,

Wat verveel je je met mijn gekke leven,

Dat het tijd is om aan de slag te gaan,

En mijn lot is om verder naar beneden te rollen.

Mijn geliefde, je hield niet van me,

Dat wist je niet tussen de mensenmassa

Ik ben als een paard gedreven in zeep

Aangespoord door een dappere ruiter.

Je wist niet dat ik in volledige rook ben,

In een leven verscheurd door een storm,

Ik lijd met je mee dat ik niet begrijp

Waar het lot van de gebeurtenissen ons brengt.

Je herinnert je, natuurlijk herinner je je alles,

Ik stond dicht bij de muur

Je liep opgewonden door de kamer,

En ze gooiden iets scherps in mijn gezicht.