What You Became - Anacrusis

You’ve grown into this faceless mask and empty shell

And, like a ghost of your indulgence, you wear them well

Still haunting something, by your own hand, lost

And you shiver with the chilling sense

You’ve saved nothing for yourself…

The lies, the games

Devoid of guilt or shame

Now you resent what you became

And the reality of only you to blame

You wander through each desperate hour and numbered day

And long to hold each wasted moment spent in vain

Still missing something you’ve slain so wrecklessly

And ignored it through shortsightedness

The thought that someday you might care

The lies, the games

Devoid of guilt or shame

Now you resent what you became

And the reality of only you to blame

Now you resent what you became

And the reality of only you to blame

You’ve grown into this faceless mask and empty shell

And, like a ghost of indulgence, you wear them well

Still haunting something, by your own hand, lost

And you shiver with the chilling sense

You’ve saved nothing…

Nothing for yourself…

Now you resent what you became

And the reality of only you to blame

Je bent uitgegroeid tot dit gezichtsloze masker en lege huls

En als een soort van verwennerij draag je ze goed

Ben je nog steeds iets aan het achtervolgen, door je eigen hand, verloren

En je rilt van het huiveringwekkende gevoel

Je hebt niets voor jezelf bewaard...

De leugens, de spelletjes

Zonder schuld of schaamte

Nu heb je een hekel aan wat je bent geworden

En de realiteit dat alleen jij de schuld krijgt

Je dwaalt door elk wanhopig uur en genummerde dag

En lang om elk verspild moment tevergeefs te bewaren

Ik mis nog steeds iets dat je zo onverbiddelijk hebt verslagen

En negeerde het door kortzichtigheid

De gedachte dat het je op een dag zou kunnen schelen

De leugens, de spelletjes

Zonder schuld of schaamte

Nu heb je een hekel aan wat je bent geworden

En de realiteit dat alleen jij de schuld krijgt

Nu heb je een hekel aan wat je bent geworden

En de realiteit dat alleen jij de schuld krijgt

Je bent uitgegroeid tot dit gezichtsloze masker en lege huls

En, als een soort van verwennerij, draag je ze goed

Ben je nog steeds iets aan het achtervolgen, door je eigen hand, verloren

En je rilt van het huiveringwekkende gevoel

Je hebt niets bespaard...

Niets voor jezelf...

Nu heb je een hekel aan wat je bent geworden

En de realiteit dat alleen jij de schuld krijgt