Agonía - Anabantha

Cuando la noche atrapa el dia

Y la luna se impone al fin

El temor empieza surgir

La sangre es presa del placer

Y de mis manos fuera de mi

Entre sollozos mi vida se va

Emprendo el viaje en este barco

De nostalgia al mas alla

Lugubre viento abraza mi cuerpo

Aspero suelo acaricia mi rostro

Mis ojos cierran la puerta del mundo

Me desvanezco como el polvo

Navio en las penumbras acompa ado de mi sombra

Sigilosa y callada evocando recuerdos

Emprendere el viaje en este barco de nostalgia

Y de guia la tristeza me llevara cerca de ti

Wanneer de nacht de dag vangt

En de maan zegeviert eindelijk

Angst begint op te komen

Het bloed is ten prooi aan plezier

En van mijn handen van mij af

Tussen snikken door gaat mijn leven weg

Ik begin de reis op dit schip

Van nostalgie naar het hiernamaals

Sombere wind omarmt mijn lichaam

Ruwe grond streelt mijn gezicht

Mijn ogen sluiten de deur van de wereld

Ik vervaag als stof

Schip in de schaduw vergezeld van mijn schaduw

Stil en stil die herinneringen oproept

Ik zal de reis op dit schip van nostalgie maken

En als gids zal verdriet me dicht bij je brengen