Nunca Jamás - Anabantha

Arráncame las espinas

que habitan mi corazón

dulces y fugitivas

serás tu su redención.

Miro hacia el horizonte

no conosco este lugar

humo y vidrios rotos

solo hay restos de un altar.

Nunca jamás

me arrastrarás

tempestuosa jauría de los cielos.

Nunca jamás

nunca jamás

osarás arrancar mis secretos.

Efímero tu silencio

onírico resplandor

relámpago incesante

destiérrame del dolor.

La noche es triste y larga

la Luna se apagará

erguida entre tus garras

como estatua de sal.

Pluk mijn doornen

die mijn hart bewonen

lief en voortvluchtig

jij zult zijn verlossing zijn.

Ik kijk naar de horizon

Ik ken deze plek niet

rook en gebroken glas

er zijn alleen overblijfselen van een altaar.

Nooit meer

wil je me slepen?

onstuimige pakket van de hemel.

Nooit meer

nooit meer

Je zult het aandurven om mijn geheimen te ontrafelen.

kortstondig je stilte

dromerige gloed

onophoudelijke bliksem

verban me van de pijn.

De nacht is droevig en lang

de maan zal uitgaan

rechtop in je klauwen

als een zoutpilaar.