Barco Negro - Amália Rodrigues, Amalia

Eu sei, meu amor, que nem chegaste a partir

Pois tudo em meu redor me diz que estás sempre comigo

De manhã, que medo, que me achasses feia!

Acordei, tremendo, deitada na areia

Mas logo os teus olhos disseram que não

E o sol penetrou no meu coração

Vi depois, numa rocha, uma cruz

E o teu barco negro dançava na luz

Vi teu braço acenando, entre as velas já soltas

Dizem as velhas da praia que não voltas:

No vento que lança areia nos vidros;

Na água que canta, no fogo mortiço;

No calor do leito, nos bancos vazios;

Dentro do meu peito, estás sempre comigo

Ik weet, mijn liefste, dat je niet eens weg bent gegaan

Want alles om me heen zegt me dat je altijd bij me bent

In de ochtend, hoe bang, dat je dacht dat ik lelijk was!

Ik werd wakker, trillend, liggend op het zand

Maar al snel zeiden je ogen nee

En de zon drong door in mijn hart

Toen zag ik een kruis op een rots

En je zwarte boot danste in het licht

Ik zag je arm zwaaien, tussen de kaarsen al los

De oude vrouwen op het strand zeggen dat je niet meer terugkomt:

De wind die zand op de ramen gooit;

In het water dat zingt, in het dode vuur;

In de hitte van het bed, op lege banken;

In mijn borst ben je altijd bij me