Aquela Rua - Amalia

O fado fez-se ao mar nas caravelas

Despediu-se do Tejo e fez viagem

Cantou-o p’lo convés a marinhagem

Quando no céu acordavam estrelas

Saudades amargou de seus amores

Adoeceu febril e quase morto

Quando já não pensava a encontrar porto

Foi quando achou descanso nos Açores

O fado ganhou sotaques diferentes

No falar das nossas gentes

Qual deles mais engraçado

É que o fado, mesmo fora de Lisboa

Se mexe com uma pessoa

Nunca deixa de ser fado

Como era marujo e atrevido

Andou com uma viola de paixões

Mas tendo ela já dois corações

Tomou outra de amores e foi corrido

Alguns afirmam mesmo ser verdade

Que nunca se refez desses amores

Tornou-se vagabundo p’los Açores

E de tanto chorar fez-se saudade

Fado ging naar zee in de karvelen

Hij nam afscheid van de Tejo en maakte een reis

Hij zong het van het dek tot het zeegezicht

Toen aan de hemel de sterren wakker werden

Mis je bitter van je liefdes

Koortsziek en bijna dood

Toen ik er niet meer aan dacht om een ​​poort te vinden

Toen vond hij rust op de Azoren

 Fado kreeg andere accenten

Niet praten over onze mensen

welke is grappiger

Het is die fado, ook buiten Lissabon

Knoeien met een persoon

Het houdt nooit op fado te zijn

Hoe hij een zeeman was en gedurfd

Liep met een passiegitaar

Maar heb al twee harten

Nam er nog een van liefde en was gehaast

Sommigen beweren zelfs waar te zijn

Wie is die liefdes nooit kwijtgeraakt

Werd een zwerver voor de Azoren

En van zoveel huilen was er nostalgie