Убегу - Александр Марцинкевич, Кабриолет

Черная стена, предо мной она.

Нету в ней окна, лишь только пустота.

А дом мой от дали, как звёзды от земли.

И в ночной тишине, плачет мама обо мне.

Убегу, убегу я сбегу.

Где леса, где поля, где моя семья.

Убегу, убегу я сбегу.

Где леса, где поля, где моя семья.

Ждёт она меня.

Черная луна, ты в ночи одна.

Словно боль моя, как ты холодна.

Не горят костры, только горький дым.

Не вернуться мне к берегам родным.

Убегу, убегу я сбегу.

Где леса, где поля, где моя семья.

Убегу, убегу я сбегу.

Где леса, где поля, где моя семья.

Ждёт она меня.

De zwarte muur staat voor me.

Er zit geen raam in, alleen leegte.

En mijn huis is van een afstand, als sterren van de aarde.

En in de stilte van de nacht huilt mijn moeder om mij.

Ik zal wegrennen, ik zal wegrennen.

Waar zijn de bossen, waar zijn de velden, waar is mijn familie.

Ik zal wegrennen, ik zal wegrennen.

Waar zijn de bossen, waar zijn de velden, waar is mijn familie.

Ze wacht op mij.

Zwarte maan, je bent alleen in de nacht.

Zoals mijn pijn, hoe koud je bent.

Vuren branden niet, alleen bittere rook.

Keer niet terug naar mijn geboorteland.

Ik zal wegrennen, ik zal wegrennen.

Waar zijn de bossen, waar zijn de velden, waar is mijn familie.

Ik zal wegrennen, ik zal wegrennen.

Waar zijn de bossen, waar zijn de velden, waar is mijn familie.

Ze wacht op mij.