Bio - Alejandro Sanz

Soy el hijo de María y de Jesús, la de Alcalá y el de Algeciras

Yo el más pequeño de dos, mi hermano mayor de agosto, de diciembre dieciocho yo

Siempre fui introvertido, tenía miedo, estaba ido

Me gustaba la poesía, el flamenco y mi bujío

No tuve muchos amigos, no era por mirarme el ombligo

Era que a mí me atraía más que lo de fuera, lo que tenía dentro metío'

Jugaba a veces en el barrio por no parecer extraño, pero no encajaba bien con

los malos que mandaban en el extrarradio

Siempre me vi rarito, me daba pena salir en clase

En la pizarra, cualquiera me hacía chiquito al burlarse

Quería guitarra y son, pero en el pupitre al sol con mi compañero jugaba a ser

el más vacilón

Yo relleno y el flaquito

En la escuela me hice el malo creyendo que así no me darían más palos,

pero me los llevé en la calle y en el corazón y en los rellanos

Quería guitarra y son, pero en el pupitre al sol con mi compañero jugaba a ser

el más vacilón

Mi padre tocaba en un grupo

Mi madre luchaba en la casa

¿Cuántas veces la vi llorando porque perdía la batalla?

Y cuando estallaba su impotencia, se me clavaba en el alma

Y en las costillas con aquellos gritos de plata

No me malentiendan, mi madre fue salvavidas

Y mi padre, aunque faltaba, también peleaba la vida

No me gustaba el fútbol

Me pedía ser el portero en mi escenario imaginario siempre ganaba seis cero

Pasábamos malos tiempos, pero teníamos huevos para ganarle al tiempo un

pedacito de cielo

La vida se fijó en mí y empecé a soñar en grande

Total para seguir en lo mismo, ya tenía el labio en sangre

No creía en los milagros ni en que pudiera lograrlo

Además ya había gente que te echaba el agua a jarro'

Pero insistí de una forma que aún hoy me deja helado

Yo no quería nada, pero lo buscaba a nado

Sabía que la música era lo que me sacaría del lodo

Como si fuera el anillo que buscaba ese tipo que le llaman Frodo

Y de repente me vi subiéndome a un escenario

Gente que no conocía, mis cancioncillas cantando, jaja

Y decidí dar las gracias, hacer siempre lo que esté en mi mano

Para agradecer a la vida semejante regalo

Llevo ya treinta años dedicado a este sueño que empezó como empeño, ilusión,

opción y anhelo

Y ese soy yo, resumiendo, desde que tengo razón

No intento engañar a nadie sino escribir mi canción

En medio de tanta mentira

No sabes cómo agradezco

El soplo de verdad que gira

En torno a ti amanezco

Ahora que es todo apariencia

Valoro en su justa medida

Lo auténtico de tu presencia

En el albor de mi vida

Ik ben de zoon van María en Jesús, die van Alcalá en die van Algeciras

Ik de jongste van twee, mijn oudere broer van augustus, van december achttien I

Ik was altijd een introvert, ik was bang, ik was weg

Ik hield van poëzie, flamenco en mijn bujío

Ik had niet veel vrienden, het was niet om naar mijn navel te kijken

Het was dat ik me er meer toe aangetrokken voelde dan wat er van buitenaf was, wat er in mij zat '

Hij speelde wel eens in de buurt om niet vreemd te lijken, maar hij paste niet goed bij

de slechteriken die de buitenwijken regeerden

Ik zag er altijd raar uit, ik schaamde me om uit te gaan in de klas

Op het bord heeft iemand me klein gemaakt door te spotten

Ik wilde gitaar en zoon, maar op het bureau in de zon met mijn partner speelde ik bij being

de meest aarzelende

Ik gevuld en de magere

Op school speelde ik de slechterik in de overtuiging dat ze me op deze manier niet meer in elkaar zouden slaan,

maar ik nam ze mee op straat en in het hart en op de overloop

Ik wilde gitaar en zoon, maar op het bureau in de zon met mijn partner speelde ik bij being

de meest aarzelende

Mijn vader speelde in een groep

Mijn moeder vocht in huis

Hoe vaak heb ik haar niet zien huilen omdat ze de strijd aan het verliezen was?

En toen zijn onmacht explodeerde, bleef het in mijn ziel steken

En in de ribben met die zilveren kreten

Begrijp me niet verkeerd, mijn moeder was een badmeester

En mijn vader, hoewel hij vermist was, vocht ook voor het leven

Ik hield niet van voetbal

Hij vroeg me om de keeper te zijn in mijn denkbeeldige scenario Ik won altijd zes nul

We hadden slechte tijden, maar we hadden de ballen om de tijd te verslaan

klein stukje lucht

Het leven nam nota van mij en ik begon groot te dromen

Totaal om in hetzelfde door te gaan, ik had de lip al in het bloed

Ik geloofde niet in wonderen of dat ik het kon bereiken

Trouwens, er waren al mensen die het water voor je in een kan schonken.

Maar ik stond erop op een manier die me nog steeds koud laat

Ik wilde niets, maar ik zocht het door te zwemmen

Ik wist dat muziek me uit de modder zou halen

Alsof het de ring was die de man die ze hem noemden Frodo zocht

En ineens zag ik mezelf op een podium komen

Mensen die ik niet kende, zongen mijn liedjes, haha

En ik besloot te bedanken, altijd te doen wat in mijn macht ligt

Om het leven te bedanken voor zo'n geschenk

Ik ben al dertig jaar toegewijd aan deze droom, die begon als een verbintenis, een illusie,

keuze en verlangen

En dat ben ik, kortom, aangezien ik gelijk heb

Ik probeer niemand voor de gek te houden, maar schrijf mijn lied

Te midden van zoveel leugens

Je weet niet hoe ik het waardeer

De adem van de waarheid die keert

Ik word wakker om je heen

Nu dat is allemaal schijn

Ik waardeer in zijn redelijke mate

De authenticiteit van uw aanwezigheid

Aan het begin van mijn leven