Poema - Alberto Cortez

Es bella…, más bella…, muy bella…

Es hoy…, es mañana…, es ayer…

Es roca… y es mirlo…, es estrella…

Es irse…, quedarse…, volver…

Es hierba y es rama…, da sombra…

Es agua que calma la sed…;

Lejana…, es mía…, me nombra…

Me espera…, me sabe…, me ve…

Estalla…, se esconde…, se aleja…

Es ser o no ser…, ella es…

Y es tanto, que siempre regresa…

Y el antes…, se vuelve… después…

Me conoció, cuando tuvo sospechas de que vendría…

Y ella sabía que llegaría… ¡Ah si sabía…

Y luego…, tiempo…, corrieron los años y me fui un día…

Y ella sabía que volvería… ¡Ah si sabía… mi madre…

Es bella…, más bella…, muy bella…

Es hoy…, es mañana…, es ayer…

Es roca… y es mirlo…, es estrella…

Es siempre y es más…, es mujer…

Het is mooi..., mooier..., heel mooi...

Het is vandaag..., het is morgen..., het is gisteren...

Het is rock... en het is merel..., het is ster...

Het is weggaan..., blijven..., terugkomen...

Het is gras en het is een tak..., het geeft schaduw...

Het is water dat de dorst lest...;

Ver weg... het is van mij... het noemt me...

Hij wacht op me... hij kent me... hij ziet me...

Het explodeert..., het verbergt..., het beweegt weg...

Het is zijn of niet zijn..., zij is...

En het is zo veel dat het altijd terugkomt...

En de voor... wordt... na...

Hij ontmoette me, toen hij vermoedde dat ik zou komen...

En ze wist dat het zou komen... Oh ja, ze wist het...

En toen... tijd... de jaren gingen voorbij en op een dag ging ik weg...

En ze wist dat hij terug zou komen... Oh ja, ze wist... mijn moeder...

Het is mooi..., mooier..., heel mooi...

Het is vandaag..., het is morgen..., het is gisteren...

Het is rock... en het is merel..., het is ster...

Het is altijd en het is meer..., het is een vrouw...