Parábola de Uno Mismo - Alberto Cortez

Uno va subiendo la vida

De a cuatro los primeros escalones

Tiene todas las luces encendidas

Y el corazón repleto de ilusiones…

Uno va quemando energías

Es joven, tiene fe y está seguro

Soltándole la rienda a su osadía

Llegará sin retrasos el futuro…

Y uno sube, sube, sube

Flotando como un globo en el espacio

Los humos los confunde con las nubes

Subestimando a todos los de abajo…

Y uno sigue, sigue, sigue

Sumando vanaglorias y ambiciones

No sabe en realidad lo que persigue

Y va de distorsión en distorsiones…

Uno es un montón de etiquetas

Es un escaparate, un decorado

Un simple personaje de opereta

Un fruto de consumo consumado…

Uno es una simple herramienta

Que tiran cuando ya cae en desuso

Uno lo sabe, pero no escarmienta

Sigue aferrado a la ilusión que puso…

Y uno piensa, piensa, piensa

Que siempre seguirá en el candelero

Que nunca ha de vaciarse su despensa

Que queda mucha tinta en el tintero…

Y uno sigue, sigue, sigue

Cautivo de su imagen, caminando

El ego desbordado no concibe

Que muchos otros vengan empujando…

Y uno va teniendo evidencias

Ya no recibe flores ni palmadas

Rechaza que empezó su decadencia

Que va por la escalera de bajada…

Uno alza su voz de protesta

Suplica por seguir estando a bordo

Y duda, cuando nadie le contesta

Si se ha quedado mudo o si son sordos…

Si uno baja, baja, baja

No quiere, por orgullo, lamentarse

Que ya no es quien baraja la baraja

Ni se ha guardado un as para jugarse…

Y uno baja, baja, baja

Desciende lentamente hacia el olvido

Hay algo en su balance que no encaja

Lo que ha querido ser y que no ha sido…

Uno queda solo en la mesa

Negando su pasado amargamente

Le cuesta confesar que ha sido presa

De un canto de sirenas permanente…

Y uno es una isla desierta

Un médano en el mar, un espejismo

Empieza por abrir todas las puertas

Y termina a solas con sí mismo…

men gaat het leven op

Vanaf vier de eerste stappen

Heb alle lichten aan

En het hart vol illusies...

Een daarvan is het verbranden van energie

Hij is jong, hij heeft vertrouwen en hij is zeker

Zijn vrijmoedigheid loslaten

De toekomst komt zonder uitstel...

En eentje gaat omhoog, omhoog, omhoog

Zwevend als een ballon in de ruimte

De dampen worden verward met de wolken

Onderschat iedereen hieronder...

En de een gaat door, door, door

Het toevoegen van ijdele glorie en ambities

Je weet niet echt wat je zoekt

En het gaat van vervorming naar vervormingen...

Een daarvan is een stel labels

Het is een showcase, een decoratie

Een eenvoudig operettekarakter

Een vrucht van volle consumptie...

Een daarvan is een eenvoudig hulpmiddel

Wat gooien ze weg als het in onbruik raakt?

Men weet het, maar onderwijst het niet

Hij blijft vasthouden aan de illusie dat hij...

En je denkt, denkt, denkt

Dat zal altijd in de schijnwerpers blijven staan

Dat je voorraadkast nooit geleegd mag worden

Er zit nog veel inkt in de inktpot...

En de een gaat door, door, door

Gevangene van zijn imago, lopend

Het overstromende ego wordt niet zwanger

Mogen vele anderen komen duwen...

En één heeft bewijs

Hij krijgt geen bloemen of aaitjes meer

Verwerpt dat de daling begon

Dat gaat de trap af...

Eentje verheft zijn stem uit protest

Smeek om aan boord te blijven

En hij aarzelt, als niemand hem antwoordt

Als u stom bent geworden of als u doof bent...

Als er een naar beneden gaat, naar beneden, naar beneden

Hij wil uit trots geen spijt krijgen

Dat hij niet langer degene is die het kaartspel schudt

Er is zelfs geen aas opgeslagen om te spelen...

En eentje gaat naar beneden, naar beneden, naar beneden

Daal langzaam af in de vergetelheid

Er zit iets in je saldo dat niet past

Wat had willen zijn en niet is geweest...

Eentje blijft alleen aan tafel zitten

Bitter zijn verleden ontkennen

Het is moeilijk voor hem om te bekennen dat hij is gearresteerd

Van een permanent sirenenlied...

En een daarvan is een onbewoond eiland

Een duin in de zee, een luchtspiegeling

Begin met het openen van alle deuren

En hij eindigt alleen met zichzelf...