Mi Arbol y Yo - Alberto Cortez

Mi madre y yo lo plantamos

En el limite del patio

Donde termina la casa

Fue mi padre quien lo trajo

Yo tenia cinco años

Y el apenas una rama

Al llegar la primavera

Cultivamos bien la tierra

Y lo cubrimos de agua

Con trocitos de madera

Hicimos una barrera

Para que no se dañara

Mi arbol broto, mi infancia paso

Hoy bajo su sombra que tanto crecio

Tenemos recuerdos mi arbol y yo

Con el correr de los años

Y mis pantalones largos

Me llego la adolescencia

Fue a la sombra de mi arbol

Una siesta en el verano

Donde perdi la inocencia

Luego fue tiempo de estudios

Con regresos a menudo

Pero con plena conciencia

Se acercaba un largo viaje

Solo de ida el pasaje

Y asi me llego la ausencia

Mi arbol broto, mi infancia paso.

etc

Muchos años han pasado

Y por fin he regresado

A mi terruño querido

Y en el limite del patio

Ahi me estaba esperando

Como se espera a un amigo…

Parecia sonreirme

Como queriendo decirme

«mira… estoy lleno de nidos»

Ese arbol que plantamos

Hacen como unos veinte años

Cuando yo solo era un niño

Aquel que broto y el tiempo paso…

Mitad de mi vida con el se quedo…

Hoy bajo su sombra, que tanto crecio

Tenemos recuerdos… mi arbol y yo

Mijn moeder en ik hebben het geplant

Aan de rand van het erf

waar het huis eindigt

Het was mijn vader die het bracht

Ik was vijf jaar oud

En hij is slechts een tak

Als de lente komt

We cultiveren het land goed

En we bedekken het met water

met stukjes hout

we hebben een barrière gemaakt

Zodat het niet zou beschadigen

Mijn boom ontsproot, mijn jeugd ging voorbij

Vandaag onder zijn schaduw die zo groeide

We hebben herinneringen, mijn boom en ik

Met het verstrijken van de jaren

en mijn lange broek

Ik kwam in de puberteit

Hij stond in de schaduw van mijn boom

Een dutje in de zomer

waar ik mijn onschuld verloor

Daarna was het studietijd

Met vaak retouren

maar volledig op de hoogte

Er kwam een ​​lange reis aan

Enkele reis

En zo kwam de afwezigheid naar mij

Mijn boom ontsproot, mijn jeugd ging voorbij.

enzovoort

vele jaren zijn verstreken

En ik ben eindelijk terug

Naar mijn dierbare vaderland

En aan de rand van het terras

daar stond hij op me te wachten

Hoe verwacht je een vriend...

leek naar me te glimlachen

alsof je het me wilt vertellen

"kijk... ik zit vol met nesten"

Die boom die we hebben geplant

ongeveer twintig jaar geleden

Toen ik nog maar een kind was

Degene die ontkiemde en de tijd verstreek...

De helft van mijn leven ben ik bij hem gebleven...

Vandaag onder zijn schaduw, die zo groeide

We hebben herinneringen... mijn boom en ik