Los Demás - Alberto Cortez

Nunca estamos conformes del quehacer de los demás

Y vivimos a solas sin pensar en los demás

Como lobos hambrientos, acechando a los demás

Convencidos que son nuestro alimento, los demás

Los errores son tiestos que tirar a los demás;

Los aciertos son nuestros y jamás de los demás;

Cada paso un intento de pisar a los demás

Cada vez mas violento es el portazo a los demás

Las verdades ofenden si las dicen los demás

Las mentiras se venden, cuando compran los demás;

Somos jueces mezquinos del valor de los demás

Pero no permitimos que nos juzguen los demás

Apagamos la luz que, por amor a los demás

Encendió en una cruz, El, que murió por los demás;

Porque son ataduras, comprender a los demás

Caminamos siempre a oscuras sin contar con los demás

Nuestro tiempo es valioso, pero no el de los demás;

Nuestro espacio, precioso, pero no el de lo demás

Nos pensamos pilotos del andar de los demás;

«„donde estemos nosotros… que se jodan los demás“»

Condenamos la envidia, cuando envidian los demás

Más lo nuestro es desidia, que no entienden los demás

Nos creemos selectos entre todos los demás;

Seres «„pluscuamperfectos“», con respecto a los demás

Y olvidamos que somos, los demás de los demás;

Que tenemos el lomo como todos los demás

Que llevamos cuestas, unos menos y otros más

Vanidad y modestia como todos los demás…

Y olvidando que somos los demás de los demás

Nos hacemos los sordos, cuando llaman los demás

Porque son «„tonterías“» escuchar a los demás

Lo tildamos de «„manía“» al amor por los demás

We zijn nooit tevreden met het werk van anderen

En we leven alleen zonder aan anderen te denken

Als hongerige wolven die de anderen besluipen

Ervan overtuigd dat ze ons voedsel zijn, de rest

Fouten zijn potten om naar anderen te gooien;

De successen zijn van ons en nooit van anderen;

Elke stap is een poging om op anderen te trappen

Steeds gewelddadiger wordt het slaan van anderen

De waarheden kwetsen als anderen ze zeggen

Leugens worden verkocht wanneer anderen kopen;

We zijn kleine beoordelaars van de waarde van anderen

Maar we staan ​​niet toe dat anderen ons beoordelen

Dat licht doen we uit, uit liefde voor anderen

Hij stak aan een kruis, Hij, die stierf voor anderen;

Omdat het banden zijn, anderen begrijpen

We tasten altijd in het duister zonder op anderen te rekenen

Onze tijd is waardevol, maar niet die van anderen;

Onze ruimte, kostbaar, maar niet die van de rest

We beschouwen onszelf als piloten van de gang van anderen;

«„Waar we zijn... laat de anderen maar genaaid worden»»

We veroordelen afgunst, terwijl anderen jaloers zijn

Maar de onze is luiheid, die anderen niet begrijpen

We geloven dat we geselecteerd zijn uit de rest;

""plus-perfecte"" wezens, met respect voor anderen

En we vergeten dat we de rest van de rest zijn;

Dat we de lendenen hebben zoals iedereen

Dat we hellingen dragen, sommige minder en andere meer

IJdelheid en bescheidenheid zoals iedereen...

En vergeten dat wij de rest van de rest zijn

We spelen doof als anderen bellen

Omdat het "onzin" is om naar anderen te luisteren

We noemen liefde voor anderen "manie"