Caruso - Al Bano

Qui dove il mare luccica e tira forte il vento

Su una vecchia terrazza davanti al golfo di Surriento

Un uomo abbraccia una ragazza dopo che aveva pianto

Poi si schiarisce la voce e ricomincia il canto

Te voglio bene assaie

Ma tanto, tanto bene sai

È una catena ormai

Che scioglie il sangue dint' e vene sai

Vide le luci in mezzo al mare pensò alle notti là in America

Ma erano solo le lampare e la bianca scia di un’elica

Sentì il dolore nella musica e si alzò dal pianforte

Ma quando vide

La luna uscire da una nuvola

Gli sembrò più dolce anche la morte

Guardò negli occhi la ragazza quegli occhi verdi come il mare

Poi all’improvviso uscì una lacrima e lui credette di affogare

Te voglio bene assaie

Ma tanto, tanto bene sai

È una catena ormai

Che scioglie il sangue dint' e vene sai

Potenza della lirica dove ogni dramma è un falso

Che con un po' di trucco e con la mimica puoi diventare un altro

Ma due occhi che ti guardano così vicini e veri

Ti fan scordare le parole, confondono i pensieri

Così diventa tutto piccolo anche le notti là in America

Ti volti e vedi la tua vita come la scia di un’elica

Ma sì è la vita che finisce ma lui non ci pensò poi tanto

Anzi si sentiva già felice e ricominciò il suo canto

Te voglio bene assaie

Ma tanto, tanto bene sai

È una catena ormai

Che scioglie il sangue dint' e vene sai

Hier waar de zee schijnt en de wind sterk waait

Op een oud terras met uitzicht op de Golf van Surriento

Een man knuffelt een meisje nadat ze huilt

Dan schraapt hij zijn keel en begint weer te zingen

Ik houd zo veel van je

Maar je weet het heel, heel goed

Het is nu een ketting

Dat smelt het bloed van binnen en de aderen, weet je?

Hij zag de lichten in het midden van de zee en dacht aan de nachten daar in Amerika

Maar het waren alleen de lampen en het witte spoor van een propeller

Hij voelde de pijn in de muziek en stond op van de piano

Maar toen hij zag?

De maan komt uit een wolk

Zelfs de dood leek hem zoeter

Hij keek in de ogen van het meisje die groene ogen als de zee

Toen kwam er plotseling een traan uit en hij dacht dat hij aan het verdrinken was

Ik houd zo veel van je

Maar je weet het heel, heel goed

Het is nu een ketting

Dat smelt het bloed van binnen en de aderen, weet je?

Kracht van opera waar elk drama nep is

Dat je met een beetje make-up en gezichtsuitdrukkingen iemand anders kunt worden

Maar twee ogen die je zo dichtbij en oprecht aankijken

Ze laten je de woorden vergeten, ze verwarren je gedachten

Dus alles wordt klein, zelfs de nachten daar in Amerika

Je draait je om en ziet je leven als het kielzog van een propeller

Maar ja, het is het leven dat eindigt, maar hij dacht er niet veel over na

Integendeel, hij voelde zich al gelukkig en begon zijn lied opnieuw

Ik houd zo veel van je

Maar je weet het heel, heel goed

Het is nu een ketting

Dat smelt het bloed van binnen en de aderen, weet je?