Riddle of Life - Akala, Ayanna Witter-Johnson

Who can read the riddle of life

It’s a tale told by an idiot, still we can’t figure it

Maybe the simplistic things

That is where the wisdom is

Freedom only has meaning if you know what a prison is

All we see is differences, death don’t distinguish ‘em

Flickering flame to the brightest light it extinguish ‘em

Then its gone little spec gone forever

The soil that covers bones decomposes whoever

Whether you’re rich or you’re clever

A buyer or seller could not trade what they made for another day even as a slave

The heathen is made by believers enraged

As a gauge to find a way, to deceive us in wage

From the, screen to the page, to the wall of a cage

I wonder if what we say

Ever really has changed

Because, we ain’t got a clue from whom that we came

But giving it names is one of the ways that we entertain

Deeper and deeper I go searching for something unknown

Wander the road take my soul standing for something I love

Who can read the riddle of life

I have wondered many times if Shakespeare was right

And it signifies nothing

Just that heaven’s bluffing

But the jokes on us cos we discuss all this deeper stuff

Cos it all just eventually, turns into dust

Must we change our disgust for the lust of depravity?

And adjust our (?) cusp of reality

I ain’t sussed enough to give myself clarity

But I do know enough not to trust any charity

Cos the, language of death

Is spoken, by a golden breath

I know that I am golden but I am not hoping to be next

Yes, I do cling to this vanity

And I dip my pen in the ink of insanity

When mind numbing disparity

Passes as normality

The comedy of history is we don’t see it’s a tragedy

Who can read the riddle of life

We ain’t given equipment for recognising the signs

So lines are unclear

Trying to undo tears is near enough impossible

We’re clung to fear

The cost of letting go, is less than we know

But still, it’s way more than we are willing to show

So we cling harder, my mother and my father

As if, they’re the only ones that gave birth to a child

They say, life is a gift but I don’t know if it is

Not because I’m pissed I literally don’t know what it is

Are we spirits from another realm cast down into this world?

Or just animals focused on how we feed ourselves

Heaven or hell what’s the perspective?

A strong desire to return to the source and we call it a death wish

But maybe, they have just settled the riddle

No beginning or end but there’s a life in the middle

Wie kan het raadsel van het leven lezen

Het is een verhaal verteld door een idioot, maar toch kunnen we het niet bedenken

Misschien de simplistische dingen

Dat is waar de wijsheid is

Vrijheid heeft alleen betekenis als je weet wat een gevangenis is

Alles wat we zien is verschillen, de dood maakt geen onderscheid tussen hen

Flikkerende vlam tot het helderste licht dooft ze

Dan is het verdwenen, kleine specificatie voor altijd verdwenen

De grond die botten bedekt, ontleedt wie dan ook

Of je nu rijk of slim bent

Een koper of verkoper kon wat ze verdienden niet inruilen voor een andere dag, zelfs niet als slaaf

De heiden is gemaakt door woedende gelovigen

Als een maatstaf om een ​​manier te vinden, om ons te misleiden in loon

Van het scherm naar de pagina, naar de muur van een kooi

Ik vraag me af of wat we zeggen

Is ooit echt veranderd

Omdat we geen idee hebben van wie we kwamen

Maar het een naam geven is een van de manieren waarop we entertainen

Dieper en dieper ga ik op zoek naar iets onbekends

Dwaal over de weg, neem mijn ziel en sta voor iets waar ik van hou

Wie kan het raadsel van het leven lezen

Ik heb me vaak afgevraagd of Shakespeare gelijk had

En het betekent niets

Alleen dat de hemel bluft

Maar de grappen over ons omdat we al deze diepere dingen bespreken

Omdat het uiteindelijk allemaal in stof verandert

Moeten we onze walging veranderen in de begeerte van verdorvenheid?

En pas onze (?) cusp van de realiteit aan

Ik heb niet genoeg ruzie om mezelf duidelijkheid te geven

Maar ik weet wel genoeg om geen liefdadigheidsinstelling te vertrouwen

Want de taal van de dood

Wordt gesproken door een gouden adem

Ik weet dat ik een gouden ben, maar ik hoop niet de volgende te zijn

Ja, ik klamp me vast aan deze ijdelheid

En ik doop mijn pen in de inkt van waanzin

Wanneer geestdodende ongelijkheid?

Gaat als normaal

De komedie van de geschiedenis is dat we niet zien dat het een tragedie is

Wie kan het raadsel van het leven lezen

We hebben geen apparatuur om de borden te herkennen

De regels zijn dus onduidelijk

Tranen ongedaan maken is bijna onmogelijk

We klampen ons vast aan angst

Loslaten kost minder dan we weten

Maar toch, het is veel meer dan we willen laten zien

Dus we klampen ons harder vast, mijn moeder en mijn vader

Alsof zij de enigen zijn die een kind hebben gebaard

Ze zeggen dat het leven een geschenk is, maar ik weet niet of dat zo is

Niet omdat ik boos ben, ik weet letterlijk niet wat het is

Zijn wij geesten uit een ander rijk neergeworpen in deze wereld?

Of gewoon dieren gericht op hoe we onszelf voeden

Hemel of hel, wat is het perspectief?

Een sterk verlangen om terug te keren naar de bron en we noemen het een doodswens

Maar misschien hebben ze het raadsel net opgelost

Geen begin of einde, maar er is een leven in het midden