Летучая мышь и ангел - Афазия

Летая по спящему лесу, я что-то заметил во тьме.

Это с подбитым крылом Ангел лежал на траве.

«Не бросай», — прошептал еле слышно и в этих робких словах

Так откровенно и чисто звучали надежда и страх.

И я взял его в черные когти… А утром когда рассвело

Проснулся Ангел здоровым и снова встал на крыло.

Он мне сказал: «Когда-то придется расстаться с тьмой.

Так выбирай: остаешься или летишь со мной?

Там тебе будет не нужно дорогу искать на слух.

Сбрось свои черные крылья и оденься в перья и пух».

И мы полетели сквозь утро, и я увидел в утренней мгле,

Что даже Ангел имеет черную тень на земле,

Что с каждым ангелом было то, что случилось со мной,

Что даже белые внешне, все они с черной душой.

Terwijl ik door het slapende bos vloog, zag ik iets in de duisternis.

Het was met een gebroken vleugel dat de engel op het gras lag.

'Niet opgeven,' fluisterde hij nauwelijks hoorbaar, en in deze timide woorden...

Hoop en angst klonken zo open en puur.

En ik nam hem in zwarte klauwen... En in de ochtend toen het aanbrak

De Engel werd gezond wakker en stond weer op de vleugel.

Hij vertelde me: “Op een dag zul je afstand moeten doen van de duisternis.

Dus kies: blijf je of vlieg je met mij mee?

Daar hoeft u de weg niet op het gehoor te zoeken.

Gooi je zwarte vleugels af en kleed je in veren en dons."

En we vlogen door de ochtend, en ik zag in de ochtendmist

Dat zelfs een engel een zwarte schaduw op de aarde heeft,

Dat met elke engel was wat er met mij gebeurde

Ook al zijn ze van buiten wit, ze hebben allemaal een zwarte ziel.