The Garden & The Road - Aaron Thompson

On the last train to Providence

I will wear my mask

And believe that all my joyful thoughts

Will bring the colors back

The radio was playing

There’s a memory of a note

That cries and recedes, and gnashes it’s teeth

As it drifts along the coast

My wrongs they are many

But my regrets they are none

Only a lonely shadow ever hurt no one

And I dreamed a life I’ve never known

Filled my pockets with the falling snow

I stand in time between the past and the unknown

Between the garden and the road

As the last great war hero

Looked upon his men

He said 'My weary sons I fear

My faith is wearing thin.'

For he had come to love them

And he saw them as his own

He stepped back from the podium

And followed his thoughts home

As he gazed upon that open road

He filled his pockets with the falling snow

He walks in time between his past and his unknown

Between his garden and the road

Op de laatste trein naar Providence

Ik zal mijn masker dragen

En geloof dat al mijn vreugdevolle gedachten

Zal de kleuren terugbrengen

De radio speelde

Er is een herinnering aan een notitie

Dat huilt en trekt zich terug en knarst met zijn tanden

Terwijl het langs de kust drijft

Mijn fouten, ze zijn talrijk

Maar het spijt me dat ze er niet zijn

Alleen een eenzame schaduw deed nooit iemand pijn

En ik droomde een leven dat ik nooit heb gekend

Ik vulde mijn zakken met de vallende sneeuw

Ik sta in de tijd tussen het verleden en het onbekende

Tussen de tuin en de weg

Als de laatste grote oorlogsheld

Keek naar zijn mannen

Hij zei: 'Mijn vermoeide zonen vrees ik

Mijn geloof is aan het slijten.'

Want hij was van ze gaan houden

En hij zag ze als de zijne

Hij deed een stap achteruit van het podium

En volgde zijn gedachten naar huis

Terwijl hij naar die open weg staarde

Hij vulde zijn zakken met de vallende sneeuw

Hij loopt in de tijd tussen zijn verleden en zijn onbekende

Tussen zijn tuin en de weg