Solitude - Aaron Thompson

I’m on a bus with a neon sign

That says double happiness

It’s been a lonely July

I’m running out of breath

It’s midnight in New England

And I’ve got the only light

On my way back to Baltimore

Route 95

I’m thinking of a movie

Starring only silhouettes

The more you think about it

The less you understand.

The antagonistic hero

And his artificial grin

Ride their bicycles to war

As the sun begins to set.

Solitude’s a root

And existence is the tree

You cannot eat the fruit

Without pushing past the leaves

The harder that it hurts

The louder you can sing

A life without some pain

Doesn’t mean a thing.

A gypsy from Los Angeles

Drew visions from my hand

She said I don’t know where I’m going

But I’m sure about the end

She pulled out a faded picture

Of an orchard and the sea

Said 'I used to live there

Before the war took him from me'

I thought if broken hearts could kill

We’d all be dying lonely deaths

We’d be actors in that movie

And we’d all be silhouettes

But the hand that goes around the clock,

It comes back again

So stand up and cast your shadows

On the cold pavement.

Solitude’s a root

And existence is the tree

You cannot eat the fruit

Without pushing past the leaves

The harder that it hurts

The louder you can sing

A life without some pain

Doesn’t mean a thing

Ik zit in een bus met een neonbord

Dat zegt dubbel geluk

Het is een eenzame juli geweest

Ik ben bijna buiten adem

Het is middernacht in New England

En ik heb het enige licht

Op mijn weg terug naar Baltimore

Route 95

Ik denk aan een film

Met alleen silhouetten in de hoofdrol

Hoe meer je erover nadenkt

Hoe minder je begrijpt.

De antagonistische held

En zijn kunstmatige grijns

Berijd hun fietsen naar de oorlog

Terwijl de zon ondergaat.

Eenzaamheid is een wortel

En het bestaan ​​is de boom

Je kunt de vrucht niet eten

Zonder langs de bladeren te duwen

Hoe harder het pijn doet

Hoe harder je kunt zingen

Een leven zonder enige pijn

Betekent niets.

Een zigeuner uit Los Angeles

Trok visioenen uit mijn hand

Ze zei dat ik niet weet waar ik heen ga

Maar ik ben zeker van het einde

Ze haalde een vervaagde foto tevoorschijn

Van een boomgaard en de zee

Zei 'Ik woonde daar

Voor de oorlog nam hem van mij'

Ik dacht dat gebroken harten konden doden

We zouden allemaal een eenzame dood sterven

We zouden acteurs zijn in die film

En we zouden allemaal silhouetten zijn

Maar de hand die de klok rondgaat,

Het komt weer terug

Dus sta op en werp je schaduw

Op de koude stoep.

Eenzaamheid is een wortel

En het bestaan ​​is de boom

Je kunt de vrucht niet eten

Zonder langs de bladeren te duwen

Hoe harder het pijn doet

Hoe harder je kunt zingen

Een leven zonder enige pijn

Betekent niets