Kalmia Latifolia - A286, Lauren

Agora não há mais o que fazer

Definitivamente acabou

A esperança de um dia mudar e voltar a ser

Como quando tudo começou

Quem vai entender meus motivos?

O por quê guardei tudo pra mim?

Como sustentaria meu filho?

A maquiagem esconde e os cortes

Nem foi tão fundo assim

Pra quem vê de fora é fácil condenar:

«era só separar»

Sem o pai dos seus filhos, doente e possessivo

Ameaçando te matar e se matar

Descrevendo seus passos, sua roupa

E seus atos em mensagem por celular

Cego, obcecado, fantasiando caso

Te perseguindo e vigiando trabalhar

E você dividida

Refém, entre a paixão e o rancor

Uma vida de foragida ou resgatar a família

Que tanto sonhou e sempre amou?

Pra quem vê de fora é fácil, eu sei

Também cansei de julgar

Na equívoca convicção: «Só acontece com os outros»

Sem nunca se pôr no lugar

Só acontece com os outros mesmo

Mas agora os outros é você

No deserto do lar sob chuva de soco

Sem sucesso tentando se proteger

«Essa foi a última vez

Vou fugir e denuncio o covarde»

Desde o primeiro murro que minto pra mim:

«Agora acabou de verdade»

Até a cena de praxe das lágrimas

Convincente em sua declarações

E eu como sempre vencida pelo presente

Uma rosa e um bilhete com mil perdões

Pra nem uma semana depois

Ver a metamorfose das frases

E as declarações vir em sequência

De bica, paulada e o afundamento da face

Me perdoa, mãe

Omiti pra te não ver chorar

Das mentiras às contradições

Só tiveram a intenção de te poupar

Não precisa esperar eu pra dormir

Descobri que o amor também mata

Hoje o Romeu não trouxe flor

E eu não volto pra casa

Da religião à cultura esportiva

Da educação à pornografia

A conduta não se justifica ao que aprende

Mas ao que ensina

O ambiente constrói hábitos

Que aparentam autorizar tal comportamento

Contribuindo com a ação abusiva

Que a alma traumatiza e causa sangramento

A não submissão à tortura, aos maus tratos

Da porta pra dentro

Ainda é um sonho não sonhado

A razão não tem gênero, mas em diversos lares

Da nossa sociedade evoluída

Ainda se preserva o único direito:

Apanhar em silêncio

Com incontáveis hematomas no corpo

Impossibilitando trabalhar

Sem coragem de se olhar no espelho

Nem de denunciar

Sem desculpa dessa vez

A saída foi o total confinamento

Já que o olho roxo semana passada

Já foi a que escorregou lavando o banheiro

É o moderno romantismo medieval

Que só entende

Quem não entende o que te prende

À essa dependência sentimental

Se questionando incansavelmente

Por quê tem que ser assim?

E quanto mais se despreza

Mais sente falta e mais nojo sente de si

Estrelando a contraditória

Epopeia das pétalas esquecidas

Que traz como protagonista do cuspe na cara

Ao mesmo que te proporcionou

Os melhores dias de vida

A expressão angelical

Sem aparente sinal vital

Descreve a eficiência da justiça

Com um projétil na nuca, trazendo na bolsa

A folha da medida protetiva

Avisa o oficial

Que já não há mais o que depor, na moral

Que nossas leis representam

Um avanço significativo

Só no campo conceitual

Que aqui os números assustam a opinião pública

Mas não estimulam ação

Comprovando que o problema é cultural

Não de legislação

E a incógnita que desafia a psiquiatria continua sem resposta…

Hoje não precisa esperar ela pra dormir

Só não esquece o caixão cor de rosa

Nu is er niets anders te doen

Het is zeker voorbij

De hoop op een dag om te veranderen en weer te worden

zoals toen het allemaal begon

Wie begrijpt mijn motieven?

Waarom hield ik alles voor mezelf?

Hoe zou ik mijn kind ondersteunen?

De make-up verbergt en de bezuinigingen

Het was niet zo diep

Voor degenen die het van buitenaf zien, is het gemakkelijk te veroordelen:

"het was gewoon scheiden"

Zonder de vader van je kinderen, ziek en bezitterig

Dreigt u te vermoorden en uzelf te doden

Je stappen, je kleding beschrijven

En je handelingen in een mobiel bericht

Blinde, geobsedeerde, fantaserende zaak

achter je aan en kijken hoe je werkt

En je hebt verdeeld

Gijzelaar, tussen passie en rancune

Een leven van op de vlucht of het redden van het gezin

Dat je zoveel hebt gedroomd en altijd hebt liefgehad?

Voor degenen die het van de buitenkant zien, het is gemakkelijk, ik weet het

Ik ben ook moe van het oordelen

In de dubbelzinnige overtuiging: «Het overkomt alleen anderen»

Zonder jezelf ooit op zijn plaats te zetten

Het overkomt alleen de andere mensen

Maar nu ben jij de anderen

In de woestijn thuis onder de stromende regen

Zonder succes jezelf proberen te beschermen

"Dat was de laatste keer"

Ik zal wegrennen en de lafaard aanklagen»

Sinds de eerste klap heb ik tegen mezelf gelogen:

«Nu is het echt voorbij»

Tot de gebruikelijke tranenscène

Overtuigend in zijn uitspraken

En zoals altijd verslagen door het heden

Een roos en een briefje met duizend vergevingsgezindheid

Nog geen week later

Zie de metamorfose van de zinnen

En de uitspraken komen in volgorde

Snavel, stok en het gezicht zinken

vergeef me, moeder

Ik ben weggelaten om je niet te zien huilen

Van leugens naar tegenstrijdigheden

Ze waren alleen bedoeld om je te redden

Je hoeft niet te wachten tot ik slaap

Ik ontdekte dat liefde ook dodelijk is

Romeo bracht vandaag geen bloemen

En ik kom niet thuis

Van religie tot sportcultuur

Van onderwijs tot pornografie

Het gedrag wordt niet gerechtvaardigd door wat het leert

Maar wat leert het?

De omgeving bouwt gewoonten op

Die dergelijk gedrag lijken te autoriseren

Bijdragen aan onrechtmatige acties

Dat de ziel traumatiseert en bloedingen veroorzaakt

Geen onderwerping aan marteling, mishandeling

Van de deur naar binnen

Het is nog steeds een ongedroomde droom

Reden heeft geen geslacht, maar in verschillende huizen

Van onze geëvolueerde samenleving

Het enige recht is nog behouden:

Stil opnemen

Met talloze blauwe plekken op het lichaam

waardoor het onmogelijk is om te werken

Zonder de moed om in de spiegel te kijken

Niet te melden

geen excuus deze keer

De uitgang was totale opsluiting

Sinds het blauwe oog vorige week

Het was degene die gleed uit bij het wassen van de badkamer

Het is moderne middeleeuwse romantiek

dat alleen begrijpt

Wie begrijpt niet wat je tegenhoudt

Aan deze sentimentele afhankelijkheid

Onvermoeibaar jezelf in vraag stellen

Waarom moet het zo zijn?

En hoe meer je veracht?

Hoe meer je mist en hoe meer walging je voelt over jezelf

De tegenstrijdigheid in de hoofdrol

Epos van de vergeten bloemblaadjes

Dat brengt als de hoofdpersoon van het spuug in het gezicht

Terwijl het jou opleverde

De beste dagen van het leven

De engelachtige uitdrukking

Geen duidelijke vitale functie

Beschrijft de efficiëntie van justitie

Met een projectiel in de achterkant van het hoofd, in de zak brengend

Het blad met beschermende maatregelen

Waarschuw de ambtenaar

Dat er niets meer te getuigen is, in de morele

Dat onze wetten vertegenwoordigen

Een belangrijke vooruitgang

Alleen op conceptueel gebied

Dat de cijfers hier de publieke opinie bang maken

Maar moedig geen actie aan

Bewijzen dat het probleem cultureel is

aantal wetgeving

En het onbekende dat de psychiatrie uitdaagt, blijft onbeantwoord...

Vandaag hoef je niet te wachten tot ze slaapt

Vergeet alleen de roze kist niet