Corigliano: The Ghosts of Versailles / Act II - "Once There Was A Golden Bird" - Renée Fleming, Philharmonia Orchestra, Sebastian Lang-Lessing

Marie-Antoinette

Once there was a golden bird

a bird who lived in a silver cage.

I never saw the world outside.

I never knew the world of pain.

Dreams, which every hour

and every day bloom more beautiful,

and with their heavenly tidings

blissfully pervade my mind?

Dreams, which like sublime light

penetrate my soul

to paint there an eternal image:

forgetting all, remembering one!

Dreams, like the spring sun

kissing the flowers from the snow—

to a welcome of undreamed-of joys

from the new day,

To grow, to bloom,

to impart their scent as they dream,

fading softly at your breast

to then sink into the grave

I did not know, did not know!

I have to stay, Beaumarchais,

and I have to die.

For there was no peace,

I wandered, cold, bitter, empty,

until with your art and love you called me.

You taught me that acceptance is the only

road to freedom

and forgiveness sets our spirit free to fly.

Floating, rising, soaring,

delight, rapture, paradise!

Thank you for this moment of peace.

I suffered here in endless night.

And then you came and brought me light.

I love you.

Marie Antoinette

Er was eens een gouden vogel

een vogel die in een zilveren kooi leefde.

Ik heb de buitenwereld nooit gezien.

Ik heb de wereld van pijn nooit gekend.

Dromen, die elk uur

en elke dag mooier bloeien,

en met hun hemelse tijdingen

zalig mijn geest doordringen?

Dromen, die houden van subliem licht

doordringen in mijn ziel

om daar een eeuwig beeld te schilderen:

alles vergeten, er één onthouden!

Dromen, zoals de lentezon

de bloemen kussen van de sneeuw -

tot een welkom van ongekende vreugden

vanaf de nieuwe dag,

Om te groeien, te bloeien,

om hun geur af te geven terwijl ze dromen,

zachtjes vervagen aan je borst

om vervolgens in het graf te zinken

Ik wist het niet, wist het niet!

Ik moet blijven, Beaumarchais,

en ik moet sterven.

Want er was geen vrede,

Ik dwaalde, koud, bitter, leeg,

totdat je me met je kunst en liefde belde.

Je hebt me geleerd dat acceptatie de enige is

weg naar vrijheid

en vergeving maakt onze geest vrij om te vliegen.

Zwevend, stijgend, stijgend,

verrukking, vervoering, paradijs!

Bedankt voor dit moment van vrede.

Ik heb hier geleden in een eindeloze nacht.

En toen kwam je en bracht me licht.

Ik houd van jou.