Hieronder staat de songtekst van het nummer Painters , artiest - Jewel met vertaling
Originele tekst met vertaling
Jewel
Eighty years, an old lady now, sitting on the front porch
Watching the clouds roll by
They remind her of her lover, how he left her, and of times long ago
When she used to color carelessly, painted his portrait
A thousand times, or maybe just his smile
Her and her canvas would follow him wherever he would go
'Cause they were painters and they were painting themselves
A lovely world
Oil-streaked daisies covered the living room wall
He put water-colored roses in her hair
He said, «Love, I love you, I want to give you mountains, the sunshine
The sunset too
I just want to give you everything as beautiful as
You… are…to…me.»
'Cause they were painters and they were painting themselves
A lovely world
So they sat down and made a drawing of their love
They made it an art to live by
They painted every passion, every home, created every beautiful child
In winter they were weavers of warmth
In summer they were carpenters of love
They thought blueprints were too sad so they made them yellow
And they were painters and they had painted themselves
A lovely… world
Until one day the rain fell as thick as black oil
And in her heart she knew something was wrong
She went running through the orchard screaming
«No God, don’t take him from me!»
But by the time she got there, she feared
He already had gone
She got to where he lay, water-colored roses in his hands for her
She threw them down screaming, «Damn you man, don’t leave me
With nothing left behind, but these cold paintings, these cold portraits
To remind me!»
He said, «Love I only leave a little, but try to understand
I put my soul in this life we created with these four hands
Love, I leave, but only a little, this world holds me still
My body may die now, but these paintings are real.»
So many seasons came and many seasons went
And many times she saw her love’s face
Watering the flowers, talking to the trees, and singing to his children
And when the wind blew, she knew he was listening
And how he seemed to laugh along, and how he seemed to hold her
When she was crying
'Cause they were painters and they had painting themselves
A lovely… world
Eighty years, an old lady now, sitting on the front porch
Watching the clouds roll by, they remind her of her lover and how he left her
And of times long ago, when she would color carelessly
Painted his portrait a thousand times, or maybe just his smile
Her and her canvas would follow him wherever they would go
Yes, her and her canvas still follow
Because they are painters and they are painting themselves
A lovely world
Tachtig jaar, nu een oude dame, zittend op de veranda
Kijken naar de wolken die voorbij rollen
Ze herinneren haar aan haar minnaar, hoe hij haar verliet, en aan tijden lang geleden
Toen ze onvoorzichtig kleurde, zijn portret schilderde
Duizend keer, of misschien alleen zijn glimlach
Zij en haar canvas zouden hem volgen waar hij ook heen zou gaan
Omdat ze schilders waren en ze zelf schilderden
Een mooie wereld
Met olie gestreepte madeliefjes bedekten de muur van de woonkamer
Hij deed waterkleurige rozen in haar haar
Hij zei: "Liefde, ik hou van je, ik wil je bergen geven, de zon"
De zonsondergang ook
Ik wil je gewoon alles zo mooi geven als
Jij bent voor mij."
Omdat ze schilders waren en ze zelf schilderden
Een mooie wereld
Dus ze gingen zitten en maakten een tekening van hun liefde
Ze hebben er een kunst van gemaakt om naar te leven
Ze schilderden elke passie, elk huis, creëerden elk mooi kind
In de winter waren ze wevers van warmte
In de zomer waren ze timmerlieden van de liefde
Ze vonden blauwdrukken te triest, dus maakten ze ze geel
En ze waren schilders en ze hadden zichzelf geschilderd
Een mooie… wereld
Tot op een dag de regen zo dik als zwarte olie viel
En diep in haar hart wist ze dat er iets mis was
Ze rende schreeuwend door de boomgaard
"Nee God, neem hem niet van me af!"
Maar tegen de tijd dat ze daar aankwam, vreesde ze...
Hij was al weg
Ze kwam waar hij lag, met waterkleurige rozen in zijn handen voor haar
Ze gooide ze naar beneden en schreeuwde: "Verdomme man, verlaat me niet"
Met niets achtergelaten, maar deze koude schilderijen, deze koude portretten
Om me eraan te herinneren!»
Hij zei: "Liefde, ik laat maar een beetje achter, maar probeer het te begrijpen"
Ik leg mijn ziel in dit leven dat we hebben gecreëerd met deze vier handen
Liefs, ik ga weg, maar een beetje, deze wereld houdt me stil
Mijn lichaam kan nu doodgaan, maar deze schilderijen zijn echt.»
Er kwamen zoveel seizoenen en er gingen zoveel seizoenen
En vaak zag ze het gezicht van haar liefde
De bloemen water geven, tegen de bomen praten en voor zijn kinderen zingen
En toen de wind blies, wist ze dat hij luisterde
En hoe hij leek mee te lachen, en hoe hij haar leek vast te houden
Toen ze huilde
Omdat ze schilders waren en ze zelf ook schilderden
Een mooie… wereld
Tachtig jaar, nu een oude dame, zittend op de veranda
Als ze de wolken voorbij zien rollen, herinneren ze haar aan haar minnaar en hoe hij haar verliet
En van lang geleden, toen ze achteloos kleurde
Hij schilderde zijn portret duizend keer, of misschien alleen zijn glimlach
Zij en haar canvas zouden hem volgen waar ze ook heen zouden gaan
Ja, haar en haar canvas volgen nog steeds
Omdat ze schilders zijn en ze schilderen zelf
Een mooie wereld
Liedjes in verschillende talen
Hoogwaardige vertalingen in alle talen
Vind binnen enkele seconden de teksten die je nodig hebt