Drige - Hyperomm

Knows he who tills this lonely field

To reap its scanty corn

What mystic fruit his acres yield

At midnight and at morn?

In the long sunny afternoon

The plain was full of ghosts

I wandered up, I wandered down

Beset by pensive hosts

The winding Concord gleamed below

Pouring as wide a flood

As when my brothers long ago

Came with me to the wood

But they are gone, — the holy ones

Who trod with me this lonely vale

The strong, star-bright companions

Are silent, low, and pale

My good, my noble, in their prime

Who made this world the feast it was

Who learned with me the lore of time

Who loved this dwelling-place

They took this valley for their toy

They played with it in every mood

A cell for prayer, a hall for joy

They treated nature as they would

They colored the horizon round

Stars flamed and faded as they bade

All echoes hearkened for their sound

They made the woodlands glad or mad

I touch this flower of silken leaf

Which once our childhood knew

Its soft leaves wound me with a grief

Whose balsam never grew

Hearken to yon pine warbler

Singing aloft in the tree

Hearest thou, O traveller

What he singeth to me?

Not unless God made sharp thine ear

With sorrow such as mine

Out of that delicate lay couldst thou

The heavy dirge divine

Go, lonely man, it saith

They loved thee from their birth

Their hands were pure, and pure their faith

There are no such hearts on earth

Ye drew one mother’s milk

One chamber held ye all

A very tender history

Did in your childhood fall

Ye cannot unlock your heart

The key is gone with them

The silent organ loudest chants

The master’s requiem

Poem by Ralph Waldo Emerson

Weet wie dit eenzame veld bewerkt

Om zijn karige maïs te oogsten

Wat een mystieke vrucht zijn hectares opleveren?

Om middernacht en 's morgens?

In de lange zonnige middag

De vlakte zat vol met spoken

Ik dwaalde naar boven, ik dwaalde naar beneden

Belaagd door peinzende gastheren

De kronkelende Concord glom hieronder

Gieten als een grote vloed

Zoals toen mijn broers lang geleden

Kwam met me mee naar het bos

Maar ze zijn weg, — de heiligen

Wie betrad met mij dit eenzame dal?

De sterke, sterrenheldere metgezellen

Zijn stil, laag en bleek

Mijn goede, mijn nobele, in hun bloei

Wie heeft van deze wereld het feest gemaakt dat het was?

Wie heeft met mij de kennis van de tijd geleerd?

Wie hield van deze woning?

Ze namen deze vallei als hun speelgoed

Ze speelden ermee in elke stemming

Een cel voor gebed, een zaal voor vreugde

Ze behandelden de natuur zoals ze zouden doen

Ze kleurden de horizon rond

Sterren vlamden en vervaagden zoals ze zeiden

Alle echo's luisterden naar hun geluid

Ze maakten de bossen blij of boos

Ik raak deze bloem van zijdeblad aan

Wat ooit onze jeugd kende

Zijn zachte bladeren verwonden me met verdriet

Wiens balsem nooit groeide

Luister naar de dennenzanger

Zingen hoog in de boom

Hoort gij, o reiziger

Wat zingt hij voor mij?

Niet tenzij God uw oor scherp heeft gemaakt

Met verdriet zoals het mijne

Uit die delicate lay zou je kunnen

De zware klaagzang goddelijk

Ga, eenzame man, staat er

Ze hielden van je vanaf hun geboorte

Hun handen waren puur, en hun geloof was puur

Zulke harten zijn er niet op aarde

Je hebt een moedermelk getapt

Eén kamer hield jullie allemaal vast

Een zeer tedere geschiedenis

Ben je in je jeugd gevallen?

Je kunt je hart niet ontgrendelen

De sleutel is met hen weg

De stille orgel luidste gezangen

Het requiem van de meester

Gedicht van Ralph Waldo Emerson