Qaqortoq - Raubtier

Hur kan kölden bränna mig så svårt

Att hettan liknar glöd?

Hur kan vinden pina mig så hårt?

Den viskar om min död

Vemod tynger varje steg jag tar

Jag fumlar blott tafatt

Jag ger vad liten gnista jag har kvar

Till grym subarktisk natt

I gryningsljuset flammar brand

Jag ser ett öde, fruset land

Jag ser och ber för min själ

Jag fann Qaqortoqs is och snö

Jag tog farväl jag sade adjö

Jag ler, jag fryser ihjäl

Så stilla, så mäktig så obeveklig

Den tystnad som jag långsamt drunknar i

En kätting, ett fängsel av iskristaller

När natten är över är jag fri

Vilsen i det frusna vita hav

Som ingen bäring har

Min viloplats skall även bli min grav

Evigt blir jag kvar

Jag följer blott vår allfaders kompass

Och ödets lumpna giv

Förlikad med mitt ödes tunga lass

Emot mitt efterliv

I gryningsljuset flammar brand

Jag ser ett öde, fruset land

Jag ser och ber för min själ

Jag fann Qaqortoqs is och snö

Jag tog farväl jag sade adjö

Jag ler, jag fryser ihjäl

Qaqortoq, du skymtar vid gryningsljusen

Ditt anlete skänker mig ro och tröst

Jag skådar i fjärran de varma husen

De skänker mig fröjd i mitt trötta bröst

I gryningsljuset flammar brand

Jag ser ett öde, fruset land

Jag ser och ber för min själ

Jag fann Qaqortoqs is och snö

Jag tog farväl jag sade adjö

Jag ler, jag fryser ihjäl

I gryningsljuset brinner död

Likt fruset blod är himlen röd

Den ler men vill inget väl

Min tid är ute, allt förbi

Om ögonblick är anden fri

Jag ger mitt sista farväl

Den mäktiga, kalla lavinen rasar

Obändig, likt vårflodens vilda fall

Förlikning tar platsen från skräck och fasa

Ej ensam, ej sorgsen, ej längre kall

Hoe kan de kou me zo hard branden

Dat de hitte op sintels lijkt?

Hoe kan de wind me zo hard kwellen?

Het fluistert over mijn dood

Melancholie weegt elke stap die ik zet

Ik friemel gewoon onhandig

Ik geef het kleine vonkje dat ik nog heb

Naar wrede subarctische nacht

Brand breekt uit in het ochtendlicht

Ik zie een verlaten, bevroren land

Ik zie en bid voor mijn ziel

Ik heb het ijs en de sneeuw van Qaqortoq gevonden

ik zei vaarwel ik zei vaarwel

Ik lach, ik vries dood

Zo stil, zo krachtig, zo meedogenloos

De stilte waar ik langzaam in verdrink

Een ketting, een gevangenis van ijskristallen

Als de nacht voorbij is, ben ik vrij

Verdwaald in de bevroren witte zee

Wat geen invloed heeft

Mijn rustplaats zal ook mijn graf zijn

Ik zal voor altijd blijven

Ik volg gewoon het kompas van onze vader

En het armoedige geschenk van het lot

Verzoend met de zware last van mijn lot

Op weg naar mijn hiernamaals

Brand breekt uit in het ochtendlicht

Ik zie een verlaten, bevroren land

Ik zie en bid voor mijn ziel

Ik heb het ijs en de sneeuw van Qaqortoq gevonden

ik zei vaarwel ik zei vaarwel

Ik lach, ik vries dood

Qaqortoq, je vangt een glimp op van de dageraad

Je gezicht geeft me rust en troost

Ik zie de warme huizen in de verte

Ze geven me vreugde in mijn vermoeide borst

Brand breekt uit in het ochtendlicht

Ik zie een verlaten, bevroren land

Ik zie en bid voor mijn ziel

Ik heb het ijs en de sneeuw van Qaqortoq gevonden

ik zei vaarwel ik zei vaarwel

Ik lach, ik vries dood

In het ochtendlicht brandt de dood

Als bevroren bloed is de lucht rood

Het lacht maar wil niets goeds

Mijn tijd is om, alles is voorbij

In een oogwenk is de geest vrij

Ik zeg mijn laatste vaarwel

De machtige, koude lawine woedt

Oneindig, zoals de wilde val van de lenterivier

Verzoening neemt de plaats in van angst en afschuw

Niet alleen, niet verdrietig, niet meer koud