Legenda - Земфира, Angelo Badalamenti

Среди связок в горле комом теснится крик, но настала пора, и тут уж кричи, не кричи.

Лишь потом кто-то долго не сможет забыть, как, шатаясь, бойцы об траву вытирали мечи.

И как хлопало крыльями чёрное племя ворон, как смеялось небо, а потом прикусило язык.

И дрожала рука у того, кто остался жив, и внезапно в вечность вдруг превратился миг.

И горел погребальным костром закат, и волками смотрели звезды из облаков.

Как, раскинув руки, лежали ушедшие в ночь, и как спали вповалку живые, не видя снов...

А "жизнь" - только слово, есть лишь любовь и есть смерть...

Эй!

А кто будет петь, если все будут спать?

Смерть стоит того, чтобы жить, а любовь стоит того, чтобы ждать...

Een schreeuw is druk tussen de banden in de keel, maar het is tijd, en dan schreeuwen, niet schreeuwen.

Alleen dan zal iemand lang kunnen vergeten hoe de jagers wankelend hun zwaarden aan het gras afveegden.

En hoe de zwarte kraaienstam met zijn vleugels klapperde, hoe de lucht lachte en toen op zijn tong beet.

En de hand van degene die in leven bleef, beefde en plotseling veranderde een moment plotseling in de eeuwigheid.

En de zonsondergang brandde als een brandstapel, en de sterren uit de wolken leken op wolven.

Hoe de overledenen met uitgestrekte armen in de nacht lagen, en hoe ze levend naast elkaar sliepen, zonder dromen te zien...

En "leven" is slechts een woord, er is alleen liefde en er is dood ...

Hoi!

En wie gaat er zingen als iedereen slaapt?

De dood is het waard om geleefd te worden, maar liefde is het wachten waard...