[Quicksilver Daydreams of] Maria - Steve Earle

A diamonds fades quickly when matched to the face of Maria

All the harps they sound empty when she lifts her lips to the sky

The brown of her skin makes her hair seem a soft golden rainfall

That spills from mountains to the bottomless depths of her eyes

Well, she stands all around me, her hands slowly sifting the sunshine

All the laughter that lingers down deep beneath her smiling is free

Well, it spins and it twirls like a hummingbird lost in the morning

And caresses the south wind and silently sails to the sea

Ah, the sculptor stands stricken, painter he throws away his brushes

When her image comes dancing the sun, she turns sullen with shame

And the birds they go silent, the wind stops his sad, mournful singing

When the trees of the forest start gently to whispering her name

So as softly she wanders I’ll desperately follow her footsteps

And I’ll chase after shadows that offer a trace of her sight

Ah, they promise eternally that she lays hidden within them

But I find they’ve deceived me and sadly I bid them goodbye

So the serpent slides softly away with these moments of laughter

And the the old washy woman has finished her cleaning and gone

But the bamboo hangs heavy in the bondage of quicksilver daydreams

And a lonely child longingly looks for a place to belong

Een diamant vervaagt snel wanneer deze overeenkomt met het gezicht van Maria

Alle harpen klinken leeg als ze haar lippen naar de hemel heft

Door het bruin van haar huid lijkt haar haar een zachte gouden regenbui

Dat stroomt van de bergen naar de bodemloze diepten van haar ogen

Nou, ze staat overal om me heen, haar handen langzaam de zonneschijn zeven

Al het gelach dat diep onder haar glimlach blijft hangen, is gratis

Nou, het draait en het draait als een kolibrie die verdwaald is in de ochtend

En streelt de zuidenwind en vaart geruisloos naar de zee

Ah, de beeldhouwer staat verslagen, schilder gooit zijn penselen weg

Wanneer haar beeld de zon komt dansen, wordt ze nors van schaamte

En de vogels zwijgen, de wind stopt zijn droevige, treurige gezang

Wanneer de bomen van het bos zachtjes haar naam beginnen te fluisteren

Dus als ze zachtjes dwaalt, zal ik wanhopig in haar voetsporen treden

En ik zal schaduwen achtervolgen die een spoor van haar zicht bieden

Ah, ze beloven eeuwig dat ze in hen verborgen ligt

Maar ik merk dat ze me hebben bedrogen en helaas zeg ik ze vaarwel

Dus de slang glijdt zachtjes weg met deze lachmomenten

En de oude, wasachtige vrouw is klaar met schoonmaken en is weg

Maar de bamboe hangt zwaar in de slavernij van quicksilver dagdromen

En een eenzaam kind zoekt verlangend naar een plek om bij te horen