Hotel zur langen Dämmerung - Hannes Wader

An tausend Meilen hast du heut' schon hinter dich gebracht

Es ist spät, du suchst und findest eine Bleibe für die Nacht

Von alldem, was du schon geseh’n und nicht begriffen hast

Bist du todmüde, sehnst dich nur nach einer langen Rast

Dies' Hotel, die trübe Funzel in dem engen Korridor

Kommen dir, als du dich umsiehst, schon nicht ganz geheuer vor

Und dann weißt du es genau, als du die Zimmertür aufschließt

Dass du vor langer Zeit schon einmal hier gewesen bist

Schlaf nicht ein im Hotel zur langen Dämmerung, bleib wach

Denn der Atem toter Seelen staut sich unter diesem Dach

Und frisst sich, wenn du schläfst, so tief in Hirn und Lungen fest

Dass du dieses Haus nur sterbend, oder tot wieder verlässt

Und du sitzt und wachst und wartest, doch die Zeit will nicht vergeh’n

Und dir ist, als könntest du auf einmal durch die Wände seh’n

Siehst ein Zimmer, so wie deins und ein Junge kommt herein

Du erschrickst und meinst, du selber könntest dieser Junge sein:

Große Füße, große Augen, von zu Hause durchgebrannt

Haar und Hosen viel zu kurz, wie es noch Brauch ist auf dem Land

Alles liebend ohne Furcht, was neu und fremd ist um ihn her

Und du fragst dich, ob du je so jung gewesen bist wie der

Schlaf nicht ein im Hotel zur langen Dämmerung, bleib wach

Denn der Atem toter Seelen staut sich unter diesem Dach

Und frisst sich, wenn du schläfst, so tief in Hirn und Lungen fest

Dass du dieses Haus nur sterbend, oder tot wieder verlässt

In dem Raum gleich nebenan siehst du dich als alten Mann

Einsam und verbittert, krank und ohne einen Zahn

Und der wackelt mit dem Schädel, hält die Bibel auf den Knien

Seine dürren Spinnenfinger blättern aufgeregt darin

Ganze Sätze streicht er aus mit seinem Rotstift in der Hand

Und schreibt dafür, böse flüsternd, wilde Flüche an den Rand

Und schon bluten seine Finger, zucken weiter wie im Krampf —

Du gibst ihm noch eine Stunde, und dann endet dieser Kampf

Ja, schlaf nicht ein im Hotel zur langen Dämmerung, bleib wach

Denn der Atem toter Seelen staut sich unter diesem Dach

Und frisst sich, wenn du schläfst, so tief in Hirn und Lungen fest

Dass du dieses Haus nur sterbend, oder tot wieder verlässt

Auch der Junge schläft noch nicht, nimmt sein Instrument und spielt

Dazu schreibt er etwas auf, bringt in Reime, was er fühlt

Falsche Töne, schlechte Verse — es ist gleich wie gut er’s macht

Denn nur schreibend, spielend, singend übersteht er diese Nacht

Das macht durstig, und er dreht an dem Wasserhahn, der spritzt

Etwas aus, was nach dem riecht, was ein Sterbender ausschwitzt

Und du wünschst dir, dass er statt zu trinken in das Becken schifft

Und er tut’s und bleibt für diesmal noch verschont von diesem Gift

Doch schlaf nicht ein im Hotel zur langen Dämmerung, bleib wach

Denn der Atem toter Seelen staut sich unter diesem Dach

Und frisst sich, wenn du schläfst, so tief in Hirn und Lungen fest

Dass du dieses Haus nur sterbend, oder tot wieder verlässt

Deine Uhr zeigt erst auf drei, sie blieb schon vor Stunden steh’n

Sie schläft den langen Schlaf und wird nie mehr wieder geh’n

Es wird Morgen, Junge, nimm jetzt deine Brocken, du musst fort

Da ist ein Park mit einem Brunnen, trink und wasch dich dort

Du wirst doch noch And’re finden, die sind auch so jung wie du

Die erklären dir die Welt, höre ihnen ruhig zu

Dann wirst du weiterzieh’n, viel seh’n, doch das Wenigste versteh’n

Und nach Jahren vielleicht nochmal über diese Schwelle geh’n

Dann schlaf nicht ein im Hotel zur langen Dämmerung, bleib wach

Denn der Atem toter Seelen staut sich unter diesem Dach

Und frisst sich, wenn du schläfst, so tief in Hirn und Lungen fest

Dass du dieses Haus nur sterbend, oder tot wieder verlässt

Je hebt vandaag al duizend mijl afgelegd

Het is laat, je zoekt en je vindt een plek om te overnachten

Van alles wat je al hebt gezien en niet hebt begrepen

Als je doodmoe bent, verlang je gewoon naar een lange rust

Dit' hotel, de vage gloed in de smalle gang

Als je om je heen kijkt, voel je je niet erg op je gemak

En dan weet je precies wanneer je de deur ontgrendelt

Dat je hier al lang geleden bent geweest

Val niet in slaap in het hotel bij lange schemering, blijf wakker

Omdat de adem van dode zielen onder dit dak stagneert

En eet zichzelf zo diep in je hersenen en longen als je slaapt

Dat je dit huis alleen maar dood of dood verlaat

En je zit en kijkt en wacht, maar de tijd wil niet voorbijgaan

En je hebt het gevoel alsof je ineens door de muren heen kan kijken

Je ziet een kamer zoals de jouwe en er komt een jongen binnen

Je schrikt en denkt dat je deze jongen zou kunnen zijn:

Grote voeten, grote ogen, weggelopen van huis

Haar en broek veel te kort, zoals nog steeds de gewoonte in het land

Liefhebben van alles zonder angst dat nieuw en vreemd om hem heen is

En je vraagt ​​je af of je ooit zo jong bent geweest als hij?

Val niet in slaap in het hotel bij lange schemering, blijf wakker

Omdat de adem van dode zielen onder dit dak stagneert

En eet zichzelf zo diep in je hersenen en longen als je slaapt

Dat je dit huis alleen maar dood of dood verlaat

In de kamer ernaast zie je jezelf als een oude man

Eenzaam en bitter, ziek en zonder tand

En hij schudt zijn hoofd, terwijl hij de Bijbel op zijn knieën houdt

Zijn magere spinvingers bladeren er opgewonden doorheen

Hij streept hele zinnen door met zijn rode potlood in zijn hand

En schrijft wilde vloeken in de kantlijn, kwaadaardig fluisterend

En zijn vingers bloeden al, blijven trillen alsof ze krampachtig zijn -

Je geeft hem nog een uur en dan eindigt dit gevecht

Ja, niet in slaap vallen in het hotel bij lange schemering, blijf wakker

Omdat de adem van dode zielen onder dit dak stagneert

En eet zichzelf zo diep in je hersenen en longen als je slaapt

Dat je dit huis alleen maar dood of dood verlaat

De jongen slaapt ook niet, pakt zijn instrument en speelt

Om dit te doen, schrijft hij iets op, zet op rijm wat hij voelt

Verkeerde noten, slechte verzen - het maakt niet uit hoe goed hij het doet

Omdat hij deze nacht alleen overleeft door te schrijven, spelen, zingen

Daar krijg je dorst van, en hij draait de kraan open, die spuit

Iets dat ruikt naar wat een stervende man uitzweet

En je zou willen dat hij in plaats van te drinken in het zwembad zou zwemmen?

En hij doet het en blijft voorlopig van dit gif gespaard

Maar tijdens de lange schemering niet in slaap vallen in het hotel, blijf wakker

Omdat de adem van dode zielen onder dit dak stagneert

En eet zichzelf zo diep in je hersenen en longen als je slaapt

Dat je dit huis alleen maar dood of dood verlaat

Je horloge toont er maar drie, het is uren geleden gestopt

Ze slaapt de lange slaap en zal nooit meer weggaan

Het is ochtend, jongen, pak je brokken nu, je moet gaan

Er is een park met een fontein, drinken en wassen daar

Je zult nog steeds anderen vinden die ook zo jong zijn als jij

Ze leggen je de wereld uit, luister rustig naar ze

Dan ga je verder, zie je veel, maar begrijp je heel weinig

En na jaren misschien weer over deze drempel

Val dan tijdens de lange schemering niet in slaap in het hotel, blijf wakker

Omdat de adem van dode zielen onder dit dak stagneert

En eet zichzelf zo diep in je hersenen en longen als je slaapt

Dat je dit huis alleen maar dood of dood verlaat