Denouement - 156/Silence

They bother me.

All of these thoughts enter in

My amity faltered and rusted with chains.

I’m far from okay.

I just deteriorate

into these lies

I’ve tried convincing my mind I’m alright but the time healed nothing like I

was foretold it would mend me inside

Guess I’ll writhe in my shell.

I take the first hearse straight to hell

Don’t you cry when the bell rings at the cemetery funeral

You’ll be fine, I know

Don’t think of me when things are low

I deserve fire and brimstone as my casket and for my throne

Harrowing

Distressed, it seeks for the veins

From under flesh, this awaits me to break from pain with a blade to my wrists

On my grave, I hope you piss upon the memories you received and don’t you wish

for me to be at ease or in peace

Destructive tendencies delivered me to this place

A flood of entropy to permeate through my brain and I just take it.

I let decadence have the say.

Carrying me to waste

They bother me.

All of these thoughts enter in

I can sense a coming end enclosing on me.

Seducing, the noose lustfully caught

my eye

With a gaze, I contemplate sealing fate

This depression is severing all of my aspirations to attain a life of happiness

and leave without the shame that burdens me with lack of confidence and hatred

I disdain the way pain plays such a part in this, deterring me a way to carry on

Ze vallen me lastig.

Al deze gedachten komen binnen

Mijn vriendschap haperde en roestte met kettingen.

Ik ben verre van oké.

Ik ga gewoon achteruit

in deze leugens

Ik heb geprobeerd mijn geest ervan te overtuigen dat het goed met me gaat, maar de tijd genas niets zoals ik

was voorspeld dat het me van binnen zou genezen

Ik denk dat ik in mijn schelp zal kronkelen.

Ik neem de eerste lijkwagen rechtstreeks naar de hel

Huil niet als de bel gaat op de begrafenis van de begraafplaats

Het komt goed, ik weet het

Denk niet aan mij als het laag is

Ik verdien vuur en zwavel als mijn kist en voor mijn troon

Schrijnend

Verontrust, zoekt het naar de aderen

Van onder het vlees wacht dit op mij om te breken met pijn met een mes om mijn polsen

Op mijn graf, ik hoop dat je piest op de herinneringen die je hebt ontvangen en zou je niet willen?

voor mij om op mijn gemak of in vrede te zijn

Destructieve neigingen hebben me naar deze plek gebracht

Een vloed van entropie die door mijn hersenen dringt en ik neem het gewoon.

Ik laat decadentie aan het woord.

Me naar het afval dragen

Ze vallen me lastig.

Al deze gedachten komen binnen

Ik voel een naderend einde op me afkomen.

Verleidelijk, de strop wellustig gevangen

mijn oog

Met een blik overweeg ik het lot te verzegelen

Deze depressie verbreekt al mijn ambities om een ​​leven van geluk te bereiken

en vertrek zonder de schaamte die me belast met gebrek aan vertrouwen en haat

Ik minacht de manier waarop pijn hier zo'n rol in speelt, waardoor het me afschrikt om door te gaan