Green Fields of France - The Fureys, Davey Arthur

Well, how do you do young Willie McBride?

Do you mind if I sit here down by your graveside?

And rest for awhile in the warm summer sun

I’ve been walking all day, and I’m nearly done

I see by your gravestone, you were only nineteen

When you joined the great call-up in nineteen sixteen

And I hope you died quick, and I hope you died clean

Or young Willie McBride, was it slow and obscene?

(chorus)

Did they beat the drums slowly?

Did they play the fife loudly?

Did they play the death march as they lowered you down?

Did the band play the Last Post and chorus?

Did the pipes play the Flowers of the Forest?

Did you leave a wife or a sweetheart behind?

In some faithful heart is your memory enshrined?

Although you died back in nineteen-sixteen

In that faithful heart are you forever nineteen

Or are you a stranger without even a name?

Enclosed and forever behind a glass frame

In an old photograph, torn, battered and stained

And faded to yellow, in a brown leather frame

Well the sun, now it shines, on the green fields of France

As the warm summer breeze, that makes the red poppies dance

And look how the sun shines from under the clouds

There’s no gas, no barbwire, there’s no guns firing now

But here in this graveyard that’s still no-man's land

The countless white crosses stand mute in the sand

To man’s blind indifference to his fellow man

To a whole generation, that was butchered and damned

Young Willie McBride, I can’t help wondering why

Do those that lie here know why that they died?

And did they believe when they answered the call

Did they really believe that this war would end war?

The sorrow, the suffering, the glory, the pain

The killing and dying were all done in vain

Young Willie McBride, it all happened again

And again, and again, and again, and again

Hoe gaat het met de jonge Willie McBride?

Vindt u het goed als ik hier bij uw graf ga zitten?

En even uitrusten in de warme zomerzon

Ik heb de hele dag gelopen en ben bijna klaar

Ik zie aan je grafsteen dat je pas negentien was

Toen je meedeed aan de grote oproep in negentien zestien

En ik hoop dat je snel stierf, en ik hoop dat je schoon stierf

Of de jonge Willie McBride, was het traag en obsceen?

(Refrein)

Klopten ze langzaam op de trommels?

Speelden ze luid op het fluitje?

Hebben ze de dodenmars gespeeld toen ze je naar beneden lieten zakken?

Speelde de band de Last Post en het refrein?

Speelden de pijpen de Flowers of the Forest?

Heb je een vrouw of een liefje achtergelaten?

Is uw herinnering in een trouw hart verankerd?

Hoewel je stierf in 19-16

In dat trouwe hart ben je voor altijd negentien

Of ben je een vreemdeling zonder een naam?

Ingesloten en voor altijd achter een glazen frame

Op een oude foto, gescheurd, gehavend en bevlekt

En vervaagd tot geel, in een bruin leren frame

Nou, de zon, nu schijnt hij, op de groene velden van Frankrijk

Als de warme zomerbries die de rode klaprozen laat dansen

En kijk hoe de zon van onder de wolken schijnt

Er is geen gas, geen prikkeldraad, er worden nu geen geweren geschoten

Maar hier op dit kerkhof dat nog steeds niemandsland is

De talloze witte kruisen staan ​​stom in het zand

Aan de blinde onverschilligheid van de mens voor zijn medemens

Voor een hele generatie werd dat afgeslacht en verdoemd

Jonge Willie McBride, ik vraag me af waarom?

Weten degenen die hier liegen waarom ze stierven?

En geloofden ze toen ze de oproep beantwoordden?

Geloofden ze echt dat deze oorlog een einde zou maken aan de oorlog?

Het verdriet, het lijden, de glorie, de pijn

Het doden en sterven waren allemaal tevergeefs

Jonge Willie McBride, het gebeurde allemaal weer

En nog eens, en nog eens, en nog eens, en nog eens