Lost in Transition - Yüth Forever

I don’t want to be alone anymore.

I don’t believe in myself.

I don’t feel much anymore, the only thing I recognize is anxiety.

Mind buckling, chest crushing anxiety that sucks the air right from your lungs

and slowly and effectively kills

your will to live.

Why should I be proud of that?

Why should I be proud of myself?

Every time I open my mouth to speak I embarrass those around me.

I am an embarrassment, and I am alone.

I don’t want to be alone anymore.

I don’t want to be alone anymore.

Ik wil niet meer alleen zijn.

Ik geloof niet in mezelf.

Ik voel niet veel meer, het enige wat ik herken is angst.

Geestverzakking, verpletterende angst op de borst die de lucht uit je longen zuigt

en langzaam en effectief doodt

uw wil om te leven.

Waarom zou ik daar trots op moeten zijn?

Waarom zou ik trots op mezelf moeten zijn?

Elke keer als ik mijn mond opendoe om te spreken, breng ik de mensen om me heen in verlegenheid.

Ik ben een schande, en ik ben alleen.

Ik wil niet meer alleen zijn.

Ik wil niet meer alleen zijn.