Revisited - Wither

The silken mud of this life covers me,

Surrounding consciousness with lucidity

But I have forgotten how to feel this

Fallen far away from what I found

Spinning in the darkness I have made of chances given to me, to me, to me,

to me, to me.

There is a hope

There is desire

There is a Knowledge

But it is cold

It’s lying on the surface and deep within

But I must bring it round and center

Bring it round again

Where I

Can see

And it can… breathe

All smoke and mirrors here

Submerged in my perceptions

Worlds without end

Yet these things seem temporary

Doomed to fall away with the thought that made them real

The mud begins to dry

Beneath the unknown sun

The surface cracked and peeled

Spreading out it could be…

It could be poetry

I pull up at the cracks

Pick up the pieces one by one

While on my hands and knees

As I did as a child

So delicate, each one by one

They crumble in my hands

And now it’s coming clear

That you were always here

What I was longing for

What I was meant to be

I wanted to come home

Wanted to know you so badly

But it’s not like you ever really left me

No it’s not like you ever really would

I offered myself up

When I saw that there was nothing below me at all

Familiarity, comes flooding back to me

Of all the times I’ve revisited this

Of all the times I cried…

Reach, reach me!

Touch, touch me!

Heal, heal me!

Open, open me!

So what is in you will shine through me

And what is in me will shine through thee…

De zijden modder van dit leven bedekt me,

Bewustzijn omringen met luciditeit

Maar ik ben vergeten hoe ik dit moet voelen

Ver weggevallen van wat ik vond

Draaiend in de duisternis heb ik gemaakt van kansen die mij, mij, mij zijn gegeven,

voor mij, voor mij.

Er is hoop

Er is verlangen

Er is een kennis

Maar het is koud

Het ligt aan de oppervlakte en diep van binnen

Maar ik moet het rond en in het midden brengen

Breng het weer rond

Waar ik

Kan zien

En het kan... ademen

Alle rook en spiegels hier

Ondergedompeld in mijn waarnemingen

Werelden zonder einde

Toch lijken deze dingen tijdelijk

Gedoemd om weg te vallen met de gedachte die ze echt maakte

De modder begint op te drogen

Onder de onbekende zon

Het oppervlak barstte en schilferde

Het verspreiden ervan zou kunnen zijn...

Het zou poëzie kunnen zijn

Ik trek me omhoog bij de kieren

Pak de stukken één voor één op

Terwijl ik op handen en knieën zat

Zoals ik deed als kind

Zo delicaat, stuk voor stuk

Ze brokkelen af ​​in mijn handen

En nu wordt het duidelijk

Dat je er altijd was

Waar ik naar verlangde

Wat ik bedoeld was te zijn

Ik wilde naar huis komen

Ik wilde je zo graag leren kennen

Maar het is niet alsof je me ooit echt hebt verlaten

Nee, het is niet zoals je ooit echt zou doen

Ik heb mezelf aangeboden

Toen ik zag dat er helemaal niets onder mij was

Bekendheid, komt terug bij mij

Van alle keren dat ik dit opnieuw heb bekeken

Van alle keren dat ik huilde...

Bereik, bereik mij!

Raak mij aan, raak mij aan!

Genees, genees mij!

Open, open mij!

Dus wat er in jou zit, zal door mij heen schijnen

En wat in mij is, zal door jou schijnen...