Flowers - Wine

It must have been coming on June in the year

When I passed down a street and I saw you sitting there

Alone in your yard in a beat-up folding plastic chair

Well the sun beat down but you found some shade

You were sitting all alone in a garden that you made

Where each blade of grass and soldier straight flower obeyed

And I looked at you but to my surprise

Across generations eyes me eyes

And I tried to understand

But your taut lips they never said hi

Was your mind trained on the living or the dead

On the long road behind or the short road ahead

Did you take some comfort in colors that don’t fade

Were you hiding from the sun in your little bit of shade

Did you trade the moment for eternity

Make permanence a friend, time an enemy

Were you killing time or savoring the hours

Seeking salvation in rows of plastic flowers

I couldn’t stop to ask I had somewhere to be

Had something to do, somebody else to see

Had seeds to sow that might finally set me free

So I went on home to my own little garden

All the fragile, vivid blooms that live for just a few hours

Took my son’s tiny hand and watched a perfect sun falling in a limitless sky

And I thought about my life and the passing of time

All the flowers I’d plant and the trees I might climb

In my own tiny yard if there were ever ever enough time.

Het moet op juni van het jaar zijn gekomen

Toen ik door een straat liep en ik je daar zag zitten

Alleen in je tuin in een versleten opvouwbare plastic stoel

Nou, de zon ging onder maar je hebt wat schaduw gevonden

Je zat helemaal alleen in een tuin die je gemaakt had

Waar elke grasspriet en soldaat rechte bloem gehoorzaamde

En ik keek naar je, maar tot mijn verbazing

Generaties lang ogen ik ogen

En ik probeerde het te begrijpen

Maar je strakke lippen ze zeiden nooit hallo

Was je geest gericht op de levenden of de doden?

Op de lange weg achter of de korte weg vooruit

Heb je wat troost gevonden in kleuren die niet vervagen?

Verborg je je voor de zon in je kleine beetje schaduw?

Heb je het moment ingeruild voor de eeuwigheid?

Maak van duurzaamheid een vriend, tijd een vijand

Doodde je de tijd of genoot je van de uren?

Op zoek naar redding in rijen plastic bloemen

Ik kon niet stoppen om te vragen of ik ergens moest zijn

Had iets te doen, iemand anders te zien

Had zaden om te zaaien die me eindelijk zouden kunnen bevrijden

Dus ging ik naar huis, naar mijn eigen kleine tuin

Alle fragiele, levendige bloemen die maar een paar uur leven

Nam de kleine hand van mijn zoon en zag een perfecte zon vallen in een grenzeloze hemel

En ik dacht aan mijn leven en het verstrijken van de tijd

Alle bloemen die ik zou planten en de bomen die ik zou kunnen beklimmen

In mijn eigen kleine tuin als er ooit genoeg tijd was.