Uncanny Delusions - White Ward

Silent reflections start to shout

Shadows live their own lives

They move across and go beyond

Onward the slow oblivion

Northern winds won’t bring relief

Western deserts don’t let breathe

Eastern stars no longer lead

Southern swamps in mourning bleed

Permanent pleasures are denied

Useless treasures — not a reason to fight

Unbearable burdens tore you apart

Unpleasantly down and never upward

Triple suns produce less light

Their warmth cannot ignite

Melted minds coexist

In one body they resist

Never apart

Never united

Always ignored

Forever oppressed

Never apart

Never united

Always ignored

Forsaken and stressed

Dissected into three, they breathe

And like a tree

There is one root, and independent branches

They live their lives despite all tensions

Like three dimensions, they exist

Under the thinnest domes

The multiverse is their execution

The global cataclysm destroyed the worlds

And it will never be forgotten

Despite the treatment

Our hero is condemned

Turn apart, he never knows

What world is real

But is there a real world?

How can we understand?

The cell is split into three

The triple self in agony

Is lost and never rests

The same are muscles, bones, and kin

It never knows that it has been

Forgotten and always crashed

In the dimension with no borders

It doesn’t see the normal order

Of things around and deep within

Input conditions were not light

With social laws as burdens

Which are blindly

Deforming the newborn mind

Stille reflecties beginnen te schreeuwen

Schaduwen leven hun eigen leven

Ze gaan over en gaan verder

Voorwaarts de langzame vergetelheid

Noordelijke wind brengt geen verlichting

Westerse woestijnen laten niet ademen

Oosterse sterren leiden niet meer

Zuidelijke moerassen in rouwbloeding

Permanente genoegens worden ontkend

Nutteloze schatten — geen reden om te vechten

Ondraaglijke lasten scheurden je uit elkaar

Onaangenaam naar beneden en nooit naar boven

Drievoudige zonnen produceren minder licht

Hun warmte kan niet ontbranden

Gesmolten geesten bestaan ​​naast elkaar

In één lichaam verzetten ze zich

Nooit gescheiden

nooit verenigd

Altijd genegeerd

Voor altijd onderdrukt

Nooit gescheiden

nooit verenigd

Altijd genegeerd

In de steek gelaten en gestrest

In drieën ontleed, ademen ze

En als een boom

Er is één wortel en onafhankelijke takken

Ze leven hun leven ondanks alle spanningen

Net als drie dimensies bestaan ​​ze

Onder de dunste koepels

Het multiversum is hun uitvoering

De wereldwijde ramp vernietigde de werelden

En het zal nooit worden vergeten

Ondanks de behandeling

Onze held is veroordeeld

Ga uit elkaar, hij weet het nooit

Welke wereld is echt?

Maar is er een echte wereld?

Hoe kunnen we het begrijpen?

De cel wordt in drieën gesplitst

Het drievoudige zelf in doodsangst

Is verloren en rust nooit

Hetzelfde zijn spieren, botten en verwanten

Het weet nooit dat het is geweest

Vergeten en altijd gecrasht

In de dimensie zonder randen

Het ziet de normale volgorde niet

Van dingen rondom en diep van binnen

De invoeromstandigheden waren niet licht

Met sociale wetten als last

die blindelings zijn

De pasgeboren geest vervormen