Баллада о древнерусском воине - Виталий Дубинин, Владимир Холстинин

Вдаль умчались стаи зимних птиц,

Дым гнал их прочь быстрей лисиц,

Дым плыл над всей землёй.

Лютый сброд закатил пир горой,

Где тот воин, что крикнет им - стой!

Запад катился волной на Восток,

На спинах и на сердце крест,

Копья тевтонцев целились в Солнце,

Запах гари нёс чёрную весть.

Филин, Волк и Орёл потешались игрой,

Чуя издали русскую кровь,

Вся нечистая сила помощь сулила

Магистру и Ордену Псов.

В алтарях святые плачут,

Гудит набат,

Битвы час уже назначен,

О, это будет ад.

Трижды ад, но ни шагу назад.

Звёзды подскажут воину путь,

Он спешно седлает коня,

Сердце застыло, воля проснулась,

Он в битве три ночи, три дня.

И ошейник раба выбивает из рук

У Магистра, и льдины трещат,

За укрытое снегом золото воли

Воин бьёт, не жалея меча.

В алтарях святые плачут,

Хоть враг разбит и смят,

Конь один обратно скачет,

То был кромешный ад, трижды ад,

На копьях воин распят.

Теперь его судьба тенью бродить

И, слыша вой собак, вновь меч точить.

Ему неведом страх, вечный покой,

Всё обратится в прах, только не он.

С тех пор так много воды утекло,

Моря превратились в мираж,

Тенью бесшумной воин проходит

На берег, как преданный страж.

Бродит воин всю ночь, зажигает огни,

Ищет Князя и братьев своих,

Ищет золото воли, что добывали

В битве той по колено в крови.

Путь по звёздам вновь означен,

И вновь гудит набат,

В алтарях святые плачут,

И воин сходит в ад, сущий ад.

Но ни шагу назад.

Но ни шагу назад.

Вдаль умчались стаи зимних птиц...

Zwermen wintervogels renden de verte in,

De rook dreef hen sneller weg dan vossen,

Rook zweefde over de hele aarde.

Het felle gespuis gooide een feestmaal met een berg,

Waar is de krijger die tegen hen zal schreeuwen - stop!

Het Westen rolde in een golf naar het Oosten,

Op de ruggen en op het hart van het kruis,

De speren van de Germanen gericht op de zon,

De geur van verbranding bracht zwart nieuws.

Uil, Wolf en Eagle maakten grappen over het spel,

Chuya stootte Russisch bloed uit,

Alle boze geesten beloofden hulp

Meester en Orde van Honden.

Bij de altaren huilen de heiligen

Het alarm zoemt,

Het uur van de strijd is al bepaald,

O, het zal een hel zijn.

Driemaal een hel, maar geen stap terug.

De sterren zullen de krijger de weg wijzen,

Hij zadelt haastig zijn paard,

Het hart bevroor, de wil werd wakker,

Hij is drie nachten, drie dagen in de strijd.

En de kraag van de slaaf klopt uit zijn handen

Bij de Meester, en de ijsschotsen barsten,

Voor het met sneeuw bedekte goud van de wil

De krijger slaat toe zonder het zwaard te sparen.

Bij de altaren huilen de heiligen

Hoewel de vijand is gebroken en verpletterd,

Een paard springt terug

Het was een hel, driemaal een hel,

De krijger wordt gekruisigd op speren.

Nu is zijn lot om te lopen als een schaduw

En als je het gehuil van honden hoort, slijp je het zwaard weer.

Hij kent geen angst, eeuwige rust,

Alles zal tot stof vergaan, maar hij niet.

Sindsdien is er zoveel water onder de brug gestroomd

De zeeën zijn veranderd in een luchtspiegeling

De schaduw van een stille krijger gaat voorbij

Aan de kust, als een toegewijde bewaker.

Een krijger dwaalt de hele nacht rond, steekt vuren aan,

Op zoek naar de prins en zijn broers,

Op zoek naar het goud van de wil dat werd gedolven

In die strijd, kniediep in het bloed.

Het pad door de sterren is weer gemarkeerd,

En het alarm zoemt weer,

Bij de altaren huilen de heiligen

En de krijger daalt af in de hel, een levende hel.

Maar geen stap terug.

Maar geen stap terug.

Zwermen wintervogels renden de verte in...