Apelo - Toquinho, Maria Bethânia

Ah, meu amor não vás embora

Vê a vida como chora, vê que triste esta canção

Não, eu te peço, não te ausentes

Pois a dor que agora sentes, só se esquece no perdão

Ah, minha amada me perdoa

Pois embora ainda te doa a tristeza que causei

Eu te suplico não destruas tantas coisas que são tuas

Por um mal que eu já paguei

Ah, minha amada, se soubesses

Da tristeza que há nas preces

Que a chorar te faço eu Se tu soubesses num momento todo arrependimento

Como tudo entristeceu

Se tu soubesses como é triste

Perceber que tu partiste

Sem sequer dizer adeus

Ah, meu amor tu voltarias

E de novo cairias

A chorar nos braços meus

(falado por Vinícius de Moraes)

De repente do riso fez-se o pranto,

silencioso e branco como a bruma

E das bocas unidas fez-se a espuma

E das mãos espalmadas fez-se o espanto.

De repente da calma fez-se o vento,

Que dos olhos desfez a última chama,

E da paixão fez-se o pressentimento,

E do momento imóvel fez-se o drama.

De repente não mais que de repente,

Fez-se de triste o que se fez amante

E de sozinho que se fez contente.

Fez-se do amigo próximo, o distante,

Fez-se da vida uma aventura errante,

De repente não mais que de repente.

(novamente no ritmo da música)

Ah, meu amor tu voltarias

E de novo cairias

A chorar nos braços meus.

Ah, meu amor tu voltarias

E de novo cairias

A chorar nos braços meus.

Oh mijn liefde ga niet weg

Zie het leven zoals het huilt, zie hoe droevig dit lied is

Nee, ik smeek je, wees niet afwezig

Omdat de pijn die je nu voelt, je alleen de vergeving vergeet

Ah, mijn geliefde vergeef me

Want hoewel het je nog steeds pijn doet, het verdriet dat ik heb veroorzaakt

Ik smeek je, vernietig niet zoveel dingen die van jou zijn

Voor een kwaad dat ik al heb betaald

Ah, mijn geliefden, als je eens wist

Van het verdriet in gebeden

Dat ik je aan het huilen maak Als je in een oogwenk alle spijt zou hebben

hoe bedroefd alles

Als je eens wist hoe verdrietig het is

Realiseer je dat je weg bent

zonder zelfs maar afscheid te nemen

Oh, mijn liefste, je zou terugkomen

En opnieuw zou je vallen

Huil in mijn armen

(gesproken door Vinícius de Moraes)

Plotseling, van het lachen, was er een gehuil,

stil en wit als mist

En van de samengevoegde monden werd het schuim gemaakt

En uit de gespreide handen was er verbazing.

Plotseling, uit de rust, kwam de wind,

Dat uit de ogen de laatste vlam doofde,

En uit passie kwam het voorgevoel,

En vanaf het moment dat het stil was, werd het drama gemaakt.

Plotseling niet meer dan plotseling,

Wat een minnaar werd, werd triest

En alleen dat maakte hem blij.

Hij werd de goede vriend, de verre vriend,

Het leven werd een zwervend avontuur,

Plotseling, niet meer dan plotseling.

(weer op het ritme van de muziek)

Oh, mijn liefste, je zou terugkomen

En opnieuw zou je vallen

Huil in mijn armen.

Oh, mijn liefste, je zou terugkomen

En opnieuw zou je vallen

Huil in mijn armen.