Le Roi Renaud - Le Poème Harmonique, Vincent Dumestre

Le roi Renaud de guerre vint

Tenant ses tripes dans ses mains.

Sa mère était sur le créneau

Qui vit venir son fils Renaud.

— Renaud, Renaud, réjouis-toi !

Ta femme est accouché d’un roi !

— Ni de ma femme ni de mon fils

Je ne saurais me réjouir.

Allez ma mère, partez devant,

Faites-moi faire un beau lit blanc.

Guère de temps n’y resterai:

A la minuit trépasserai.

Mais faites-le moi faire ici-bas

Que l’accouchée n’l’entende pas.

Et quand ce vint sur la minuit,

Le roi Renaud rendit l’esprit.

Il ne fut pas le matin jour

Que les valets pleuraient tous.

Il ne fut temps de déjeuner

Que les servantes ont pleuré.

— Mais dites-moi, mère, m’amie,

Que pleurent nos valets ici?

— Ma fille, en baignant nos chevaux

Ont laissé noyer le plus beau.

— Mais pourquoi, mère m’amie,

Pour un cheval pleurer ainsi?

Quand Renaud reviendra,

Plus beau cheval ramènera.

Et dites-moi, mère m’amie,

Que pleurent nos servantes ici?

— Ma fille, en lavant nos linceuls

Ont laissé aller le plus neuf.

Mais pourquoi, mère m’amie,

Pour un linceul pleurer ainsi?

Quand Renaud reviendra,

Plus beau linceul on brodera.

Mais, dites-moi, mère m’amie,

Que chantent les prêtres ici?

— Ma fille c’est la procession

Qui fait le tour de la maison.

Or, quand ce fut pour relever,

A la messe elle voulut aller,

Et quand arriva le midi,

Elle voulut mettre ses habits.

— Mais dites-moi, mère m’amie,

Quel habit prendrai-je aujourd’hui?

— Prenez le vert, prenez le gris,

Prenez le noir pour mieux choisir.

— Mais dites-moi, mère m’amie,

Qu’est-ce que ce noir-là signifie?

— Femme qui relève d’enfant,

Le noir lui est bien plus séant.

Quand elle fut dans l'église entrée,

Un cierge on lui a présenté.

Aperçut en s’agenouillant

La terre fraîche sous son banc.

— Mais dites-moi, mère m’amie,

Pourquoi la terre est rafraîchie?

— Ma fille, ne puis plus vous le cacher,

Renaud est mort et enterré.

— Renaud, Renaud, mon réconfort,

Te voilà donc au rang des morts !

Divin Renaud, mon réconfort,

Te voilà donc au rang des morts !

Puisque le roi Renaud est mort,

Voici les clefs de mon trésor.

Prenez mes bagues et mes joyaux,

Prenez bien soin du fils Renaud.

Terre, ouvre-toi, terre fends-toi,

Que j’aille avec Renaud, mon roi !

Terre s’ouvrit, terre se fendit,

Et ci fut la belle engloutie

Koning Renaud van de oorlog kwam

Met zijn ingewanden in zijn handen.

Zijn moeder was aan het werk

Die zijn zoon Renaud zag aankomen.

"Renaud, Renaud, verheug je!

Uw vrouw is bevallen van een koning!

"Noch mijn vrouw, noch mijn zoon."

Ik kan me niet verheugen.

Kom op mijn moeder, ga je gang,

Maak een mooi wit bed voor me.

Ik blijf daar niet lang:

Om middernacht zal ik overlijden.

Maar laat me het hier beneden doen

Laat de moeder haar niet horen.

En toen het middernacht kwam,

Koning Renaud gaf zijn geest op.

Het was niet de ochtenddag

Dat de bedienden allemaal huilden.

Het was geen tijd voor de lunch

Dat de bedienden weenden.

"Maar vertel me, moeder, mijn vriend,

Wat treuren onze dienaren hier?

"Mijn dochter, onze paarden wassen"

Heb de mooiste laten verdrinken.

"Maar waarom, moeder vriend,

Dat een paard zo huilt?

Als Renaud terugkomt,

Het mooiste paard zal terugbrengen.

En vertel me, moeder vriend,

Wat treuren onze dienaren hier?

"Dochter, onze lijkwaden wassen"

Heb het nieuwste losgelaten.

Maar waarom, moeder vriend,

Voor een lijkwade om zo te huilen?

Als Renaud terugkomt,

Nog mooiere lijkwade gaan we borduren.

Maar zeg me, moeder is mijn vriendin,

Wat zingen de priesters hier?

"Mijn dochter is de processie

Die door het huis loopt.

Nu, toen het moest opstaan,

Naar de mis wilde ze gaan,

En toen het middag werd,

Ze wilde haar kleren aantrekken.

"Maar vertel me, moeder vriend,

Wat zal ik vandaag dragen?

— Neem de groene, neem de grijze,

Neem zwart voor de beste keuze.

"Maar vertel me, moeder vriend,

Wat betekent dat zwart?

"Vrouw die een kind opvoedt,

Zwart staat hem veel meer.

Toen ze bij de ingang van de kerk was,

Hem werd een kaars aangeboden.

Geknield gezien

De koele aarde onder zijn bank.

"Maar vertel me, moeder vriend,

Waarom wordt de aarde ververst?

"Mijn dochter, kan het niet meer voor je verbergen,

Renaud is dood en begraven.

"Renaud, Renaud, mijn troost,

Dus hier ben je in de gelederen van de doden!

Goddelijke Renaud, mijn troost,

Dus hier ben je in de gelederen van de doden!

Sinds koning Renaud dood is,

Hier zijn de sleutels van mijn schat.

Neem mijn ringen en mijn juwelen,

Zorg goed voor zoon Renaud.

Aarde, open, aarde opengespleten,

Laat me gaan met Renaud, mijn koning!

Aarde geopend, aarde gespleten,

En hier was de verzonken schoonheid