Rosita Alvirez - Vicente Fernandez, ANTONIO AGUILAR

Año de mil novecientos

Presente lo tengo yo

En un barrio de Saltillo

Rosita Alvírez murió

Su mamá se lo decía:

-Rosa, esta noche no sales

-Mamá no tengo la culpa

Que a mí me gusten los bailes

Hipólito llegó al baile

Y a Rosa se dirigió

Como era la más bonita

Rosita lo desairó

-Rosita no me desaires

La gente lo va a notar

-Pues que digan lo que quieran

Contigo no he de bailar

Echo mano a la cintura

Y una pistola sacó

Y a la pobre de Rosita

Nomás tres tiros le dió

La noche que la mataron

Rosita estaba de suerte:

De tres tiros que le dieron

Nomas uno era de muerte

Rosita ya está en el cielo

Dándole cuenta al Creador

Hipólito en el juzgado

Dando su declaración

jaar negentienhonderd

Cadeau Ik heb het

In een buurt van Saltillo

Rosita Alvirez overleden

Zijn moeder vertelde hem:

-Rosa, je gaat niet uit vanavond

-Mam, het is niet mijn schuld.

Dat ik van dansen hou

Hipólito arriveerde bij de dans

En tot Rosa richtte hij zich

Hoe was de mooiste

Rosita heeft hem afgesnauwd

-Rosita negeer me niet

Mensen gaan het merken

-Nou, laat ze zeggen wat ze willen.

Ik hoef niet met jou te dansen

Ik reik naar de taille

En een pistool getrokken

En arme Rosita

Hij gaf hem maar drie schoten

De nacht dat ze werd vermoord

Rosita had geluk:

Van de drie schoten die ze hem gaven

Nomas één was van de dood

Rosita is al in de hemel

Rekening houdend met de Schepper

Hippolytus voor de rechtbank

Uw verklaring afleggen